Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 18

Séra Rafn Ólafsson, er hélt Stað um 30 ór, lýkur svo sinni þjónustu
þar, að hann er dœmdur fró kalli sínu sem „rœnuskertur" maður,
vegna annarlegarar hóttsemi, fyrst þeirrar, að hann vildi ekki halda
kóngsbœnadag svo sem boðið var 27. marz 1686 og siðan fylgdu
aðrar annarlegar tiltekjur í kjölfarið. Líklega endar séra Rafn œvi sína
austur í Árnessýslu. Að Hlíð í Gnúpverjarhreppi hafði hann farið vorið
1688.
Séra Stefón Hallkelsson, eftirmaður séra Rafns, átti litlu láni að fagna
meðan hann dvaldi á Stað, þau 6 ár, sem hann hélzt þar við. Segir svo
um hann, að á hann hafi sótt megn fátcekt sakir árferðis og ómegðar.
Sennilega hefir hann og verið drykkfelldur. Meistari Jón Vídalín ritaði
séra Stefáni harðorða áminningu vegna niðurníðslu staðarins og segir
m. a. ,,Ég veit, að þér munuð afsaka yður með hörðum árum og
bágu fiskiríi. En það er ekki nóg að skjóta skömmum uppá Guð, eins
og hann hafi ekki áður nógar borið".
Ekki rœttist úr fyrir séra Stefáni, þrátt fyrir þessa áminningu
biskups, því að honum verður það á að selja tveim mönnum sama
áttœringinn. Varla mun honum hafa verið sjálfrátt þá og fór svo, að
biskup vék honum frá embœtti árið 1703. Settist séra Stefán að á
hjáleigu frá Stað, Móakoti. Skamma stund var hann þar og fluttist
þaðan að Jaðri á Akranesi og stundaði jafnframt sjóróðra. Uppreisn
œru hlaut hann af kóngi árið 1706, en þjónaði aldrei síðan prests-
embœtti. Má vera, að hann hafi kunnað betur við sig á bátsþóftunni
og sótt meiri gcefu þangað, þótt ekki vitum við það nú.
Margvísleg er saga mannanna, kjör þeirra og gcefa. Ýmsir ágcetis-
menn hafa þjónað Staðarprestakalli í Grindavík, en hér skal látið
staðar numið í frásögukorni þessu.
— A J —
112