Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 22

ferðalög og hélt söngskemmtanir hér
í nágrenninu.
Arni bjó hér við þröngan húsakost,
fátœkt og mikla ómegð. Petrúnella
Pétursdóttir hét kona hans. Þeim hjón-
um varð 17 barna auðið og komust
14 til fullorðinsára, öll sönghneigð í
bezta lagi. Árni stundaði alls konar
störf, bœði sjósókn og annað. Hann
var áhugasamur um ýmis félagsmál,
en organistastarfinu gegndi hann af
frábœrum áhuga og fórnfýsi. Iðulega,
eftir að hann kom frá vinnu, stundum
hrakinn og kaldur af sjó, fór hann
niður í kirkju til að œfa sig eða kór-
inn. Iðulega kallaði hann fólk heim í
sitt litla hús og hafði þar raddkennslu.
— Þannig starfaði hann sem sé í ára-
tugi, og hann var organisti minn
fyrstu þrjú árin hér.
Síðan tók Svavar, sonur hans, við
starfinu og hefur nú gegnt því óslitið
í rúm tuttugu ár. Hann tók sér ferð
á hendur til Englands ásamt Páli Kr.
Pálssyni, organista, og þar keyptu
þeir rafmagnsorgel með tveim borð-
um og fótspili handa kirkjunni. Það
var 1951 eða 52. Hljóðfœrið var all-
gott á sína visu, en svo vildi til, að
það var fyrst tekið í notkun við dap-
urlegar aðstœður. Það var við minn-
ingarathöfn þeirra, sem fórust með
vélbátnum Grindvíkingi. Báturinn
fórst hér austanvert við Þórkötlustaða-
nes. Fimm drukknuðu þar, fjórir
heimamenn, ungir og efnilegir, og
einn aðkomumaður.
Þetta orgel var hér í kirkjunni fram
til ársins 1968. Þá hafði Svavar enn
forgöngu um að fá hingað pípuorgel.
Var þá keypt þýzkt Walker-orgel, elI-
efu radda, og kostaði, að ég held,
550 þúsund krónur. En Svavar gerði
betur en beita sér fyrir orgelkaupun-
um. Hann gaf úr eigin vasa 250 þús-
und krónur af verði orgelsins. Fyrir
organistastarfið hefur hann aldrei
tekið eyri, og vœri vinna hans þar
reiknuð til fjár, mœtti segja, að hann
hefði gefið orgelið. Hann hefur spilað
hér við allar athafnir, ef ekki hafa
hamlað veikindi, jafnvel barnaguðs-
þjónustur, þótt honum bœri engin
skylda til, og auk þess hefur hann svo
œft kórinn. — Hitt er annað, að hann
er þannig gerður, að hann kœrir sig
ekki mikið um, að nafni hans sé hald-
ið á loft. Hann er maður hlédrœgur og
hógvcer, en traustur og ábyggilegor
og hinn ágœtasti drengur í hvívetnO-
í sóknarnefnd situr hann enn, og vonö
ég, að hann sitji sem lengst — og
þeir félagar.
ALLIR MENN UM ALLA JÖRÐ
Þegar rœtt er um aldur þeirra þriggia
manna, sem setið hafa í sóknarnefn^
í 24 ár, berst talið að því, að EinOr
var skólastjóri Grindvikinga í 42 or-
Nú segist hann með öllu hcettur oð
kenna.
— Nei, ég slœpist bara, segir hann-
Ég hef horft á sekúnduvísinn á klukk-
unni í meira en 40 ár. Mér fanns*
komið alveg nóg. Nú geng ég barö
út í fjörurnar og á bakkana hérnO
með sjónum og lœt mér liða vel.
Kristinn er elztur þeirra, — hátt 0
áttrceðisaldri, — mjög traustur kinkl'
unnar maður, segir séra Jón. Var 1
kirkjukórnum fram á síðasta ár, einn
þeirra, sem aldrei brugðust, Ijómand'
116