Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 28

Lúk. 15:11-24.
HELMUT THIELICKE:
Dœmisagan
af
týnda
syninum
Fyrir nokkrum árum leyfði ég syf11
mínum ungum að skoða sig í stórun1
spegli. Fyrst í stað þekkti hann si9
ekki, af því að hann var enn svo mik'
ill óviti. Þó hafði hann gaman af þvI
að sjá litla, brosandi piltkornið 1
speglinum. En allt í einu breyttist svip'
urinn á andliti hans, því að nú
hann eftir því, að spegiIstrákurir1í1
hermdi nákvœmlega eftir öllum hrey^'
ingum hans sjálfs. Og það var enð^
líkara en hann vildi kalla: ,,Nei, sk°'
Þetta er þá ég!"
Ef til vill fer okkur sem barnif^'
þegar við heyrum þessa dœmisö9u
Jesú. Við hlýðum á hana í fyrstunf’j'
eins og hún vœri hver önnur skemmt'.
leg smásaga, sem snertir okkur Þ°
ekkert sjálf. Sérkennilegur náunð1;
þessi týndi sonur, og þó langt frá Þvl
að vera ógeðfelldur, beint. Þeir erU
sjálfsagt til, svona drengir. Hver ve'|j
nema við höfum einhvern tíma N
týndan son. Og þá getum við ð
minnsta kosti kennt í brjósti um hör,ri'
En þar kemur, að á andlit okkðj
kemur einhver vottur af undran^
grettu, og við neyðumst bókstafle^
t
til að segja: „Þetta er enginn ann'
en ég sjálfur." Þá höfum við ne
o<
ifn'"
oð
lega borið kennsl á söguhetjuna ^
getum upp frá því lesið frásögnin^
fyrstu persónu, Þetta er engin sn1^
rœðis uppgötvun. En einmitt sva
þurfum við smám saman að komð
að raun um, að allt þetta fólk í
testamentinu, sem Jesús talar um
þá hefur samskipti við hann, þa^

122