Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 30

í þessu húsi, en ekki þ|ónninn?" Á
sama hátt er það engan veginn sjálf-
gefið, að við, kristnir menn, skulum
vera börn hins himneska Föður, sem
eigum frið, sem heimurinn getur
hvorki gefið né tekið burt. Samkvœmt
eðli okkar œttum við að vera hneppt
í fjötra af hinum skuggalega Mið-
garðsormi, hundelt af refsinornunum
og framseld tóminu og tilgangsleys-
inu. Það er langt frá því að vera sjálf-
sagt, að við skulum eiga okkur öruggt
skjól, heimili, sem stendur að eilífu.
En hjá unga manninum í guðspjall-
inu stendur þessi hugsun ekki lengi
við. Oft fer gamli maðurinn I taug-
arnar á honum. Hvers vegna má mað.
ur ekki ráða sér sjálfur? Ekki gera
þetta, og ekki gera hitt I ! Þetta eilífa
,,Þú skaltekki" eralveg að gera hann
sturlaðan. Adam og Eva tóku í sama
streng, þegar þau voru í Paradís. Þar
voru líka þessi bannmerki, sérstak-
lega á lífsins tré, sem hjúpað var dul-
arfullu hálfrökkri, seiðandi og lokk-
andi. Það var einmitt þar, sem hún
birtist fyrst, þessi ógeðfellda aðvörun:
hingað og ekki lengra! „Og þetta er
kallað frelsi, Ekki nema það þó!
Hvernig á maður að geta lifað sínu
eigin lífi, við stöðug afskipti Föður-
ins, sem veifar reglum sínum framan
í okkur?" Þannig hafa Adam og Eva,
börn þeirra og barnabörn, kvartað og
kveinað, allt fram á þennan dag.
Sjálfur er Faðirinn auðvitað á öðru
máli um þetta. Hann gefur ekki út
boð og bönn til þess að sýnast mik-
ill. (Þess þarf hann ekki með). Og enn
slður vill hann koma inn hjá börnum
sínum minnimáttarkennd. Nei, hann
veit, að börn þurfa á leiðsögn að
halda og þurfa að lœra að virðö
reglur. Öll þekkjum við afleiðing°f
þess, er foreldrar ala börn sín upp
frjálsrœði svokölluðu. Slík börn verðö
ekki aðeins öðrum hvimleið,helduroð
byrði sjálfum sér, langþreytt
óhamingjusöm í þessari gerviveról0
„frjálsrœðis", sem engan ótta þekk|r'
enga virðingu, engin takmörk.
Sjálfsagt hafa þeir feðgar í dœtnj'
sögunni margsinnis rœtt þetta mö
Sonurinn hefur ef til vill sagt: ,,Fað|r'
mig langar til að vera sjálfstœður. ^
verður að veita mér meira frelsi. ^
get ekki lengur búið við þetta sífell^0
,,þú skalt" og „þú skalt ekki." ^
faðirinn svarar: „En kœri vinur mif^J
Heldurðu í raun og veru, að þú se
ófrjáls? Þú ert þó barnið mitt, býr
hjá mér og getur komið til mín hv^
nœr sem er, sagt mér allt og ráðga
við mig um það, sem veldur þér h^ð
yf,r i
arangri. Margir myndu gleðjast
kb
slíkum sonar-réttindum. Er þetta e“
frelsi? Sjáðu nú til. Allt konungsr'
ið mitt tilheyrir þér. Ég elska þig<
sé þér fyrir daglegu viðurvœri, og e
fyrirgef þér glaður yfirsjónir þín0^
hvert skipti, sem þú léttir á hjarta þ'n
við mig. Þú ert frjáls og engum haö
Þú þarft engum að standa reikninð5^
skap gerða þinna nema mér. Og sö,t1
kvartar þú um ófrjálsrœði."
Nú þýtur sonurinn upp og se^
œstur: „Nei, faðir, ef ég á að ve ;
hreinskilinn við þig, þá gef ég sl<lsCj
þetta allt. Ég þoli nefnilega ekki ÞeS|Sj
stöðugu ögun. Að mínu mati er fre^
fólgið i því, að mega gera hvað 5
maður vill." Þessu svararfaðirinnh°
vœrlega: „Og að mínu mati ^ ^
frelsi það, að mega verða eins og
124