Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 31

þú sért. Þý átt ekki að verða þrœll
^lrnda þinna, þjónn metnaðar þíns,
egU Parfarinnar fyrir viðurkenningu
a leiguþý skynsemi þinnar ellegar
að l ^r^anc*' Mammons, (það er hœgt
I alda áfram upptalningunni enda-
tQLSt' ^v' faðirinn hefur af nógu að
Q a' Þe9ar hann tíundar andlegar
g9 íkamlegar hvatir mannsins). Það
k ° þessum sömu sökum, að ég
t °,nna þer svo margt. Ekki til þess að
Ur marka eða skerða frelsi þitt, held-
0 PVert á móti til þess að þú megir
9 getir verið frjáls undan öllu þessu,
SVo nS U - r
rUna , , Pu 9etir orðið verðugur upp-
ein . lns °9 frjáls sem sonur, já,
SQ Vegna þess að þú ert konungs-
LagUr' ekkert minna. Skilurðu ekki, að
boð kœrie'kur, sem býr að baki
Ea minna og banna?"
pa n sonurinn rýkur á dyr í fússi.
vitnn skeiiir á eftir sér hurðinni. Auð-
fyU Ve'f bann, að faðirinn hefur rétt
þe Ser- bn nú er ekki rétti tíminn til
fagS a® v'ðurkenna það. Það, sem
unu'rn h05 Se9'r' klentar ekki fyrirœtl-
ekki h anS ^essa stundina, kemur
han eim V'^ þann lífsstíl, sem hugur
foður9Írnist- H°num finnst viðhorf
Hinnr S'ns einkennast af þröngsýni.
föðurSt0r' ^^'^nur, utan landareignar
'eVnd ,iokkar með dulúð sinni og
ástríg0^ amurn' bjarta piltsins svellur,
er enUrnar, ai9a ' brjósti honum. Þar
Ur lífs9m 'úrleyða tilfinninganna. Elf-
éakkanS ^ Um ^a® ^il að flœrSa yf'r
þessi S*na' ^r ekki rétt að leyfa öllu
Sq að fá útrás?
iegu fi|finn. ilefUr sem sé þá óþœgi-
á mis mnin9u, að hann muni fara
lífsins tV|' , eittklvað, ekki fá að njóta
uiis- /,Er það Ijótt, að hugsa
svo?" Þannig spyr hann sjálfan sig,
því að hann er í rauninni alls ekki
slœmur náungi. Honum finnst hann
megi til að lifa, njóta og leika sér,
hvað sem það kostar.
í miðjum þessum þönkum sér hann
fyrir sér andlit föður síns. Og þótt
honum finnist hann eiga fullan rétt á
því að lifa lífinu að eigin vild, þá
lœðist samt að honum sá grunur, að
þessar hugsanir séu föður hans lítt
að skapi.
Hann lœtur þó ekki undan síga við
svo búið. „Ég reyni þetta allt, en að-
eins einu sinni. Síðan sný ég aftur
heim. Aðeins í eitt skipti œtla ég að
gefa holdlegum fýsnum mtnum laus-
an tauminn. Það hlýtur maður þó að
geta leyft sér. Annars er maður ekki
nema hálfur maður. Síðan sný ég aft-
ur heim til pabba. Einhvers staðar
þarf maður að eiga sér fastan sama-
stað, og römm er sú taug, sem rekka
dregur, föðurtúna til. En nú — nú vil
ég vera frjáls. Ég þarf að sjá mig um
í henni veröld, fara burt, þangað sem
hvorki pabbi né mamma, Guð né
sjálfur djöfullinn skipta máli; ella
missi ég af strœtisvagninum. Stðar,
þegar ég er orðinn gamall og búinn
að hlaupa af mér hornin, þá kem ég
aftur og haga mér vel. En sem stend-
ur halda mér engin bönd. Ég vil ekki
láta neitt hefta mig.
Þannig hugsar hann. Og enn er það
fjarri honum að vilja vera níðingur
eða þorpari af nokkru tagi. Hann er
aðeins ungur og lífsþyrstur maður. Og
nú spyr ég í fyrsta skipti: Höfum við
ekki öll haft þessar sömu tilfinningar
einhvern tíma? Könnumst við ekki öll
við þessa rödd t eigin brjósti?
125