Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 32

Og svo kemur hann enn að móii
við föður sinn. Að þessu sinni segir
hann: „Á morgun fer ég að heiman.
Gef mér þann hluta fjárins, sem kem-
ur í minn hlut." Röddin er styrk, fasið
ákveðið.
Við kvöldverðarboðið þennan dag,
berst það kannski í tal, þetta ,,leið-
indamál". Og ef til vill er frœndi hans
viðstaddur, ellegar þá lífsreyndur fjöl-
skylduvinur, sem heldur uppi vörnum
fyrir drenginn: „Strákar þurfa að fá
að rasa út. Menn þroskast á því að
fara að heiman. Vitanlega kann hann
að lenda í einu og öðru, en varla
meira en við er að búast af dreng,
sem er fullur af œvintýraþrá. Aðalatr-
iðið er að kunna að redda málum,
þegar í óefni er komið. Þá kemst hann
að raun um, hvað lífið er og verður
líka karlmenni fyrir vikið. Sönn karl-
menni verða því aðeins til, að við þor-
um að taka áhœttu með drengina.
Það er betra að lenda í œrlegum
vandrœðum — og bjarga sér út úr
þeim, en að vera heimskt, heima-alið
barn, saklaus mömmudrengur."
Nú gellur við eldri bróðirinn, sá
sem við heyrum meira um síðar í
þessari dœmisögu: „Svo þú segir það
gott að fara að heiman frá föður sín-
um og þvœlast um í göturœsum
heimsins? Nei, það er þvert á móti sú
versta skyssa, sem nokkur maður get-
ur gert. Slíta sjálfan sig upp með rót-
um! Guð hjálpi bróður mínum, ef
hann gerir alvöru úr því að fara að
heiman. En annars telur hann sig víst
ekki þurfa á neinni hjálp að halda."
Þetta segir fjölskyldan. Þetta segja
börn þessa heims, þegar þau leitast
við að svara þessu aldagamla spurs.
máli mannkynsins — og komast ekk'
að neinni niðurstöðu.
Nú beinast allra augu að föðurn-
um. Hvernig bregst hann við? En
hann segir ekki orð. Hann genguí
bara að peningaskápnum og borg°r
drengnum þegjandi og hljóðalaes|
það af eigum sínum, sem kemur 1
hans hlut. Hann bannar drengnun1
ekki að fara að heiman. Hann vill ekk|
hefta frelsi hans. Guð leggur ekk'
hömlur á neinn. Ekki neyddi harlíl
Adam og Evu til þess að láta f°r'
boðna ávöxtinn ósnertan.
Síðan horfir faðirinn þögull á sof1
sinn leggja af stað út í heiminn.
Ég sé hann fyrir mér, þar sem han(1
stendur þögull og horfir á eftir syn'
sínum. Þungur svipurinn lýsir þiarl
ingu. Ég veit, hann er ekki að hugsö
um það, hversu drengurinn hans inr>ur^
þroskast af dvölinni ytra. Hann er 0
velta fyrir sér spurningunni: „Hvern'9
verður hann, þegar hann kemur he'1^
aftur?"
Faðirinn mun geyma mynd son1
síns í huga sér. Hann mun bíða heijj1
ö<
komu hans og skyggnast um e
ftif
mannaferðum óþreyjufullur. Sérhue
spor drengsins mun valda föður hon
sársauka, því að föðurnum er b®
kunnugt um ferilinn framundan
en
syninum sjálfum. Sonurinn er
hf15
po
vegar bjartsýnn og vonglaður.
finnst honum hann heyra rödd f°
sins, hvar sem hann fer. ^
Og nú er drengurinn sem sagt ff<0^
að því að gjöra hvað sem hann v'^
Hann lifir hátt. Eignast vini af b°
ð ð
um kynjum. Og fólk snýr sér vl~^e|
götunni og horfir á eftir þessum ^
búna manni. Hann tekur á ^