Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 35

undið upp eða skáldað upp úr sér
ennan heilbrigða og óspilta heim
q° urins. Hann getur ekki h rœsnað
°9 átið sem hann tilheyri veröld gœr-
u9sins, hugarheimi Jósefs Haydns
a Adalberts Stifters. Týndi sonurinn
pStur ekki heldur látið sem hann sé
Trr heima hjá Föðurnum. Hann á
^Vert a móti heiður skilið fyrir að ör-
^snta á cerlegan hátt! Hann kallar
Jar œga landið sínu rétta nafni, eins
^9 existentialisminn gerir og dregur
9 1 list sinni raunsanna mynd af
'rrtum heimi sínum. En hversu mjög
^ yndi hagur hans vœnkazt, ef hann
ag6pns v'ldi Ijá eyra þeirri staðreynd,
get a^'r'nn bíður hans heima. Þannig
Sn<asS^nsemi mannsins og list hans
DýU' < ^e'm aftur og blómstrað að
lu 1 hlýju hins eilífa sólarljóss.
|Q ?r^Ver kynslóð á sér sitt fjarlœga
á rT/ e'nnig kynslóð. Firring öll
eih sameiginlegt og gildir þá
I < •'vcnuír nun á sér stað. Vissu-
Foð'u œrUm v'^ akkur í nyt fjármagn
Qg Ur',nsý starfsorku okkar og metn-
aPróaða skynsemi okkar, tœkni-
agnntun okkar og hœfileikann tilþess
F,|utVer®a fyrir innblœstri af miklum
eru Um °9 báum hugmyndum. Allt
Fa§ Petta gjafir, sem við höfum af
án rnum þegið. En við notum þœr
Um Pns' iQfnt fyrir því, þótt við ger-
hQns Ur stundum tíðrœtt um forsjón
Urn almœtti. Þess vegna hjökk-
' alltaf í sama farinu. Þess
hönH r0a eigmrnar að engu i
v6gnaUnUm a okkur. Og það er þess
v°nd r|Sern ^át'mamanninn dreymir
inn Q rc"Jma, óðara en hann er orð-
hUgu 'nn °9 befur stund aflögu til í-
nar- Hann verður því að kveikja
á útvarpinu ellegar skunda í bíó til
þess að dreifa huganum. Er þetta
ekki nákvœm lýsing á samtið okkar?
Því meir sem týndi sonurinn finnur
ólán og afglöp naga hjarta sitt, þeim
mun meira sœkist hann eftir veizlu-
glaumi og félagsskap ,,vina” sinna,
þeim mun meira þarf hann að
skemmta sér. „Hann skemmtir sér."
Við vitum öll, hvað það þýðir. Fyrst
og fremst það, að hann getur ekki
lengur verið einsamall, þolir ekki ein-
veruna. Hann verður að vera þar, sem
eitthvað er um að vera. Ha . . ? Getur
hann með engu móti verið einn?
Verður hann að hafa félagsskap ann-
arra? Einn góðan veðurdag gerirtýndi
sonurinn með öðrum orðum þá upp-
götvun, (sem við gerum vonandi öll,
er Guð í náð sinni lýkur upp augum
okkar) að þegar hann getur ekki leng-
ur, og má þess vegna til, þá er hann
ekki lengur frjáls. Hann, sem sannar-
lega vildi vera frjáls og óháður, stend-
ur nú frammi fyrir þeirri meginstað-
reynd, að hann er ekki lengur frjáls.
Hann er fjötraður af heimþrá, og verð-
ur þvi að hafa ofan af fyrir sér með
skemmtunum. Hann er fangi hvata
sinna, sem verður að fullnœgja. Hann
er í viðjum þess „glœsilega” lífsstíls,
sem hann getur ekki lagt niður.
Svona lítur þá „frelsið" út, utan við
landareign Föðurins. Eintómur þrœl-
dómur, álagalif, nauðung, œtíð sömu
afglöpin, svo sem um óhagganlegt
lögmál vœri að rœða. Þegar vinir
hans virða hann fyrir sér, hugsa þeir
með sér: ,,A tarna er þó sjálfstœður
maður, frjáls og óháður föður sinum,
sem er nú annars mikill bógur. Þarna
er náungi, sem lœtur lífsreglur og
129