Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 37

er siúkur af heimþrá. Tilbúinn að horf-
ast_i augu við s|álfan sig fyrsta sinni.
^9 veit ekki hvort við getum al-
^ennilega sett okkur fyrir sjónir þessi
brnamót í lífj hans. Hann fœr ímugust
a sjálfum sér. Og meira en það. Hann
ölvar sjálfum sér í hljóði, þegar hon-
arri detta í hug turnspírurnar á húsi
róð
Ur|ns, sem hann hefur nú misst
u t tilkall til. Sonarrétturinn er fyrir
svo sér hann fyrir sér andlit
0 Ur síns, þegar þeir skildu. Og á
Sarnri stundu er hann þess fullviss,
l . ta^ir ^ans biður eftir að fá hann
^eirn hvað sem fortíðinni líður. Og
nn skoðar tómar hendur sínar og
^e't, að faðir hans mun taka á móti
onum, þótt sjálfur skammist hann
Sln of mikið til þess að líta framan í
ðamla manninn.
Telf'0^'06' ma^irin djúpvitra, í ,,Abu
-,Son
an eftir Wilhelm Raabe, segir:
nur minn. Ein er sú klukka, sem
þay^nUr,°^rum bjöllum hœrra." Og
Um há
k r* var þessi klukka, sem
hafði a|d
ninn heim. Nú Ijœr hann henni eyra
iengu
þess
er þessi klukka, sem heyrist gegn
land ^UVCerf orkestur hins fjarlœga
aidrei látið af að kalla týnda
lnn heim. Nú Ijœr
3þ9engur á hljóðið.
ekk,eSS VS3na er 'ðrun týnda sonarins
y ! einasta sjálfsfyrirlitning, heldur
ram allt heimþrá. Hann snýr ekki
han'nS ^Urt tra fiariœ9a landinu,
a |tramar oiiu fer^ sinni heim
UmS' • ^egar Nýja testamentið talar
te<;t ' rUn' sian 9ieðin í gegn. Nýja
• ,amentið segir ekki: „Gjörið iðrun,
annars farið þér norður og niður."
testc
því
þag w
r*ki "^idr'S iðrun, því að guðs-
telu f n.aice9t-" Þegar týndi sonurinn
að öllu sé lokið og fokið flest
i skjól, þá er Guð fyrst að byrja! Iðrun
er endirinn í augum mannsins og upp-
hafið í augum Guðs.
Sjálfsóánœgjan ein er engin sálu-
hjálparleið. Hún getur gert okkur að
níhilistum, ruglað öllu verðmœtamati.
En hún getur aldrei vísað okkur veg-
inn heim til Föðurins. Nei, því var ein-
mitt öfugt farið. Týndi sonurinn fékk
andstyggð á sjálfum sér af því Faðir-
inn og föðurhúsin stóðu honum svo
glöggt fyrir hugskotssjónum. Hið
snögga gengisfall á sjálfsáliti hans
niðrí núllpúnktinn varð honum að vísu
til sáluhjálpar, vísaði honum veginn
heim. En það var að þakka áhrifum
Föðurins í fjarska. Það var því ekki
fyrst og fremst af því að fjarlœga
landið ylli honum ógleði, að hann
sneri heim,- þvert á móti var það
minningin um átthagana, sem kom
honum til að sjá fjarlœga landið í
réttu Ijósi og skilja það, hvað það er
að vera firrtur og týndur. Þannig var
hryggð hans Guði að skapi og verk-
aði afturhvarf til hjálprceðis, en ekki
hryqqð heimsins, sem veldur dauða
(II. Kor. 7:10).
Og nú tekur týndi sonurinn sig upp
og heldur heim á leið. Hann árœðir
að nálgast hús Föðurins, þótt hann sé
tötrum klœddur. Hvernig skyldi faðir
hans taka á móti honum? Eða, það
sem meiru varðar, hvað œtti hann að
segja, þegar hann stendur frammi fyr-
ir föður sínum á ný? Ætti hann
kannski að segja: „Faðir, ég hefi
hlaupið af mér hornin 1 fjarlœga land-
inu. Ég hefi þjáðzt og goldið fyrir
syndir mínar allar. Ég á heimtingu á
því að þú takir við mér á ný. Ég tók
áhœttuna, sem fylgir því að vera lif-
131