Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 68

andi, þá sé það nœgileg afsökun til
þess að leita annars samfélags og
réttlceti hjúskaparbrot ásamt því, að
það réttlœti skilnað til að bindast
nýjum maka. Þetta atferli er alrangt.
HVAÐ GERZT HEFIR EFTIR
VATICANÞING II.
Rómversk-kaþólskur blaðamaður hef.
ir ritað um annað Vaticanþingið og
lítur um öxl til að skoða, hver hafi
orðið áhrif þess á rómversku kirkjuna
á þeim árum, sem liðin eru síðan. Því
lauk fyrir hálfu áttunda ári. Rómversk-
kaþólskir menn eru langt frá því að
vera á einu máli um árangur og
gagnsemi þingsins. Jafnvel œtla ýms-
ir, að það hafi algjörlega mistekizt.
Þeir segja, að margt af því, sem það
tók sér fyrir hendur á árunum 1962-
1965 hafi að engu orðið og benda á
það, hve því tókst að opna hugi
manna á sviði guðfrœðilegrar hugs-
unar, og það hafi verið miklu merki-
legra en þau skjöl, sem lögð voru
fram í þessum efnum. Nú sé svo kom-
ið, að þingið sé ekki lengur lifandi afl
í endurnýjun og siðbót kirkjunnar,
því að hinn opinskáa anda þingsins
hafi lœgt og eldur þessa opinskáa við-
móts sé ekki orðinn annað en kuln-
andi glóð. Meginhluti biskupanna
hafi látið sér fátt um finnast og fjöl.
margir rómversk-kaþólskir menn hafi
snúizt gegn þessu opinskáa viðmóti.
Svo eru aðrir — og þeir eru miklu
fleiri, sem segja, að Vatikanþingið II.
hafi skipt sér af of mörgu. Þetta sé
orsök hinna mörgu vandkvœða kirkj-
unnar nú á dögum. Ollum sé í aug-
um uppi fráfall frá trúnni og augljóst
sé, að fœrri iðki tilbeiðsluna en áðuí.
Sömuleiðis hafi kristnum mönnurf
ekki tekizt að stemma stigu við léttúð
og kœruleysi þjóðfélaganna, stofnan-
ir kirkjunnar standi verr að vigi en
áður, prestarnir séu vanda vafðir
söfnuðir óöruggir.
Bœði þessi sjónarmið eiga rétt a
sér, þótt þau séu nokkuð andstceð-
Nú á dögum, hálfu áttunda ári efÞr
þingið, er samt hœgt að segja me^
sanni, að það, sem áunnizt hefir se
alls ekki jafn lítið og hinir fyrri gag^"
rýnendur vilji vera láta né hafi Þö
valdið jafn miklum skaða og hin'r
síðari telja.
Það, sem raunverulega hefir gerZÍ,
er það, að þingið véfengdi ýmisleg*
hugsunarhœtti hinna rómversk-köÞ
ólsku, sem ákvarðað hafði siðvenjur
og afstöðu bceði vitandi og óvitan
di'
Þingið knúði menn til að íhuga, hv°rf
trúarhugsun og afstaða rómvers
kaþólskra manna œtti að vera 0
gjörlega bundin við ríkjandi framseN;
ingu trúarinnar, svo sem vœri ÞeSS'
framsetning endanlegur sannleiki o9
sömuleiðis, hvort helgun mannsinS
vœri háð því að hlýta skilyrðislöuS
hinum ýmsu siðvenjum.
Þingið kenndi mönnum að skiM^
að tvennt vœri þýðingarmest:
nána samneyti einstaklingsins v
Guð og samfélag manna innbyi'^
Umfram allt lagði þingið áherzlu
það, að hið kristna fólk vœri kirki°nJ
og hver einstaklingur hefði því v'r ^
hlutverki að gegna í hjálprœðisve
Guðs. Hins vegar er það svo, að
um venjulega manni hefir ekki ver^
kennt, hvernig hann geti eflt hin
162