Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 78

ert skúmaskot, þar sem hann lœtur
oss í friði í rannsókn vorri. Samkvœmt
holdtekningunni hefur Guð hafið inn-
reið sína í þennan heim 1 Jesú fró
Nasaret. Sem maður var hann sem
aðrir menn og gekk inn í skikkan
þ|óðfélagsins eins og hún er (A. Rich:
Christliche Existenz in der industriell-
en Welt). Só sem sér Krist, sér Guð
og heiminn í senn; hann sér ekki leng-
ur Guð aðgreindan fró heiminum
(Bonhoeffer). í krossfestingunni geng-
ur Guð inn í þennan heim með allri
hans sundrungu og tekur ó sig sund-
urlimun heimsins. Jesús er algerlega
einmana ó krossinum. En ríki hans er
heldur ekki af þessum heimi (Jóh.
18:36). Heimurinn, veröldin, sem vill
vera sjálfráð, sjálfri sér nóg og þarf
ekki á Guði að halda (sekúlarisminn)
er á krossinum opinberuð að vera í
þrœlsböndum, á valdi demónískra
afla. Á krossinum kemur það I Ijós, að
„staður" (locus) syndarinnar er alls
ekki maðurinn-sem-maður og ekki
heldur heimur mannsins, heldur mað-
urinn-í-heiminum. „Krossfestur undir
Pontíusi Pílatusi" er orðalag, sem sýnir
samverkan einstaklingsins og stofnun-
arinnar. Það er þetta „samspil", sem
getur af sér hið illa. Það er í samleik
þeirra, sem hið illa, syndin, kemur í
Ijós. Hér er sem sé sýnt fram á, að hin
eldri einstaklingssiðfrœði er ónóg.
Félagssiðfrœðin gerir málið Ijóst.
Upprisan birtir nýjan þátt málsins.
Þar breytist allt. Drottinn er upprisinn:
Drottinn hefur sigrað. „Allt vald er
mér gefið á himni og jörðu" (Matt. 28:
18). Drottinn, hinn upprisni, hefursigr-
að innri mótsögn heimsins og manns-
ins-í-heiminum, mannsins og stofun-
arinnar. Sundurlimun heimsins hefur
verið tekin á brott (Kól. 2:14). Guð
hefur sœtt heiminn við sig (2. Kor. 5:
19). Er Jesús Kristur hefur verið játað-
ur Drottinn, hefur heimurinn gjörzt
sáttur við innsta grunn veru sinnar.
Þá hefur ný sköpun átt sér stað (sbr.
tengsl sköpunarstefsins og endur-
lausnarinnar). Samsemd Krists með
hinum hungruðu og soltnu hefur ver-
ið játuð. Og hér fá kirkjan og heimur-
inn nýja merkingu, þ. e. i krossfest-
ingunni og upprisunni.
KIRKJAN OG HEIMURINN
Fyrst skoðar höfundur kirkjuna í Ijósi
hinnar mýstisku líkingar Páls postula:
hún er líkamlegt, áþreifanlegt tákn
um herraveldi Krists í sögunni. Verk-
efni hennar er þjónusta sáttargjörðar-
innar í heiminum. Þannig er gjá milli
„kirkjunnar" og „heimsins." „Heimur-
inn" getur ekki orðið „kirkja". En um
leið eru tengsl á milli. Kirkjan er salt
jarðar. — Því nœst er heimurinn skoð-
aður 1 nýju Ijósi sem hin endurleysta
sköpun. Því er neitað, að heimsins
skikkan sé einvörðungu sköpunar-
skikkan. Hún er einnig endurlausnar-
skikkan (Ordnung). (Hér hefði verið
skemmtilegt, ef Lögstrup hefði verið
dreginn inn ! umrœðuna). Heimurinn,
sundrung hans, sundurlimun og innra
ósamrcemi hefur verið brott numið a
krossinum. Því skal gjalda heiminum
jákvœði. (Þóttallir kynnu ekki að vera
um þetta sammála, tel ég, að neitun
þessa jafngildi því að vera ó-bibhu-
legur og ó-evangelískur).
172