Kirkjuritið - 01.06.1973, Qupperneq 80

ana grundvallasf á kœrleika Guðs
og sannri mennsku mannsins, þ. e.
að maðurinn er í senn frjáls og
ábyrgur gagnvart Guði og ná-
grannanum.
3. Stefnt er að samtali, díalóg, milli
guðfrœðinnar og annarra frœði-
greina. Hér koma til mál hins fjöl-
þœtta (plúralíska), iðnvœdda þjóð-
félags, og einnig nauðsyn þess að
taka upp nútíðarleg vinnubrögð í
félagslegum efnum.
4. Gerður er greinarmunur á hyrning-
arsteininum: herradómi Jesú Krists,
og hinum sérgreindu verkefnum
eins og stofnunum þjóðfélagsins,
hjúskap og fjölskyldu.
NIÐURSTÖÐUR
I bók sinni hefur höfundur réttilega
hafnað tveggja-ríkja-kenningunni eins
og hún birtist í síðari tíma lútherskri
guðfrœði. En hann tekur einnig fram,
að þessi kenning Lúthers eigi fullkom-
inn rétt á sér, ef not hennar eru tak-
mörkuð við það eitt að gera sér grein
fyrir andstœðunni milli hins andlega
og hins veraldlega. (Mér kemur í hug,
að regímentin séu sambœrileg við
kategoríur Kants, en að ólukkan hafi
skeð, þegar menn gerðu hina þekk-
ingarfrœðilegu (epistómólógísku) að-
greiningu að pólitískri tvískiptingu í
starfsviðmiðun kirkjunnar).
Höfundur dregur nú fram tvö atriði:
1. Með því að greina í sundur (gagn-
gert) hið andlega og hið verald-
lega-svið hefur kirkjan orðið
þrœll þjóðfélagsskipanarinnar, lát-
ið hana gleypa sig og nota sem
174
hœfilegt verkfœri til þess að gefa
stofnunum þjóðfélagsins trúarleg-
an stimpil. Kirkjan getur aðeins
losað sig undan þessari áþján með
því að gera sér grein fyrir því, að
kristin trú og félagslegar stofnanir
eða réttlœti eru í senn saman
tengdar og í sundur skildar. Kirkj-
an ber ábyrgð á hinum félagslegu
stofnunum, en henni ber einnig að
gagnrýna þœr.
2. Um trúlofunina, hjúskapinn
og fjölskylduna verður kirkjan
að rœða á grundvelli staðreynda
félagslegra vísinda (og því gerði
höfundur rannsókn sína) en einnig
í Ijósi þess, að múrinn milli trúar
og þjóðfélags hefur verið brotinn
niður í Jesú Kristi. Kirkjan setur því
spurningarmerki við sjálfrœði þess-
ara stofnana. Ef vér erum trúir játn-
ingunni, föllumst vér á breytt form
og háttu í þessum efnum. En ver
leggjum þó fyrst og fremst eina
mœlistiku á þessar breytingar:
mœlistiku hinnar sönnu mennsku,
að maðurinn lifi frjáls og ábyrgar
í senn gagnvart Guði og nágrann-
anum. Og þar sem hjúskaparfjöl-
skyldan sýnir fyllri ábyrgð og stöð-
ugleika gagnvart „nágrannanum
(náunganum), þ. e. maka og börn-
um ber að taka hana fram yfir tru-
lofunarfjölskylduna og sambúðar-
fjölskylduna.
TILLAGA UM SAMRÆÐUR
KIRKJU OG LÖGGJAFA
Höfundur stígur að lokum það skref/
sem telja verður óvanalegt í doktors-