Kirkjuritið - 01.06.1973, Síða 94

vanda sig í að stjórna vel þeim, sem
þeim lúta, umgangast þá með kœr-
leika og gjöra sér far um að vera
þeim að gagni og til hjálpar. Það er
vegur þeirra til himna, og það eru
beztu verk þeirra, sem þeir geta unnið
á jörðu. Með þeim þóknast þeir Guði
meir en þótt þeir gjörðu undur og
tákn einungis. Svo segir Páll í Róm.
12: ,,Sá, sem forstöðu veitir, gjöri það
með kostgœfni." Það er eins og hann
vildi segja: Hann láti það ekki villa
sig, sem aðrir menn gjöra eða stéttir.
Hann líti ekki á þetta verkið eður hitt,
hvort það Ijómar eða skyggir, heldur
gefi gaum að sinni eigin stétt og hugsi
um það eitt, hvernig hann geti orðið
þeim að liði, sem honum lúta. Við það
láti hann sitja og ekki leiða sig frá
því, jafnvel þótt himinninn opnaðist
fyrir honum, né reka frá því, jafnvel
þótt helvíti vœri á hœlum honum.
Þessi er hin eina rétta leið.
Sá, sem gœtti þannig sjálfs sin og
stöðu sinnar, svo að hann hirti ekki
um annað, slíkur maður yrði ríkur að
góðum verkum á stuttum tíma, svo
hœgt og hljóðalaust, að enginn yrði
þess var nema Guð einn. En nú látum
vér það allt ógjört, og hleypur einn í
klaustur, einn hingað, annar þangað,
alveg eins og góðu verkunum og boð-
orðunum vœri varpað út i horn. Þó
stendur i Orðskviðunum 1, að vizkan
hrópi boð sín opinberlega á götum,
mitt á meðal fólks og i borgarhliðun-
um. Með þvi er átt við, að þau séu
hvarvetna, i öllum stéttum og cetíð og
meiri en nóg, þótt vér sjáum þau ekki,
heldur leitum þeirra annars staðar.
Það hefur Kristur kunngjört í Matt. 24:
„Segi einhver þá við yður: Sjá, hér
er Kristur, eða hér, þá trúið því ekki-
Þegar þeir segja: Sjá, hann er í eyði-
mörkinni, þá farið þangað ekki. Sjá,
hann er í fylgsnum húsanna, þú trúið
því ekki. Það eru falsspámenn og fals-
kristar."
21. Hins vegar hœfir hlýðnin hin-
um undirgefnu. Þeir eiga að beind
allri kostgœfni sinni og athygli að
því að gjöra og láta ógjört eins og
yfirboðarar þeirra óska og láta ekki
leiða sig eða hrekja frá því. Aðrit
gjöri það, sem þeim þóknast, — en
hann láti sér ekki til hugar koma, oð
hann breyti rétt eða vinni góð verk,
hvort sem eru bœnir eða fasta eðö
hverjum nöfnum sem nefnist, œfi hann
sig ekki með alvöru og iðni í þessa
verki.
En fari svo, eins og oft vill verða,
að hið veraldlega vald og yfirvöld,
hvað sem þau annars heita, neyð'
þegn gegn boðorði Guðs eða hindr',
þá er hlýðninni lokið og skyldunn1
aflétt. Þú verður að segja eins og Pet'
ur sagði við höfðingjana hjá Gyðinð'
um: „Framar ber að hlýða Guði eP
mönnum," Hann sagði ekki: „Ekki ber
að hlýða mönnum," þvi að það vcen
rangt, heldur „Guði framar rnönnum-
Ef til dœmis fursti vildi hefja stríð
fylgdi augljóslega röngu máli, s^a
engan veginn fylgja honum né hjálpa'
þvi að Guð hefur boðið, að vér sku
um eigi deyða náunga vorn né giera
honum rangt. Enn fremur, ef hann
skipaði að vinna rangan eið, rcBna'
Ijúga eða svikja og því um líkt, ^a
skal fremur missa eignir, heiður, I'
ama og lif, til þess að boðorð Gu 5
standi.
188