Fanney - 01.12.1905, Qupperneq 9

FANNE Y.
heimleiðis hnuggin og döpur i
bragði. Um leið og lnin gengur
fram hjá veitingahúsi einu, eru
dyrnar á því opnaðar; hitagufa
og matarlykt streymir út á móti
henni. O, hvað hana langarinn
i hitann! Fað er heldur ekki
ómögulegt, að ég geti sellþar eitt-
hvað, dettur henni í hug; hún
laumast því inn og reynir að
selja blómin. Við hvert borð
sitja geslir; sumir eru að borða,
sumir að reykja, sumir að drekka
og tala saman. Með hægð og
Jjolinmæði gengur litla stúlkan
frá einu i^orði lil annars; sumir
svara henni byrstir og hryssings-
lega, aðrir virða hana ekki svars.
Svo kemur veitingamaðurinn og
segir: »Eg vil ekki hafa þetta!
Farðu burt!« Hún vefur þá fast-
ara um sig sjalinu, litur vonar-
augum á matinn og fer síðan út
með tárin í augunum.
Þegar hún er komin út, sezt
hún grátandi við dyrnar á húsi
einu Jjar í götunni og fer að laga
blómin sín. Hvert á hún nú að
fara? Þá heyrir hún alt i einu
að talað er blíðlega til hennar.
Ungur daglaunamaður, sem setið
hafði úti í horni inni í veitinga-
húsinu og verið að liugsa um,
að þólt allir aðrir fengju ein-
hverja jólagjöf, l'engi liann enga,
komst við af hinu dapurlega yíir-
hragði barnsins. Hann gekk því
á eftir henni og spurði hana um
hagi hennar. Litla stúlkan svar-
aði með grátstaf í kverkunum,
að hún hefði ekki getað sell
nema fyrir nokkra aura. Heima
hiði móðir hennar bjargarlaus
og tvö systkini hennar lítil eftir
henni í þeirri von, að hún komi
heim með peninga, lil að kaupa
fyrir brauð handa þeim. Þau
hefðu nú í nokkrar vikur lifað
af því, að líma saman eldspítu-
stokka, sem fjarska lílið fengist
fyrir. Nú hefði henni dottið í
hug að búa til þessi blóm. Móðir
liennar hefði orðið svo vongóð
um, að það hefði góðan árangur,
að hún hefði sett kápuna sína
að veði fyrir peningaláni, lil að
kaupa efnið í blómin og fyrir
brauð handa þeim, meðan þær
væru að búa ()au til.
Ungi maðurinn var hvorki
verri né betri en fólk ílest; en
hann komst við af þessari barns-
legu frásögn og hrygð litlu stúlk-
unnar og spurði hana eftir nokk-
urn umhugsunartíma, live mikið
hún hefði vonast eftir að fá fyrir
öll blómin. Stúlkan nefndi nokk-
rar krónur. Hann hafði atvinnu
og hafði einmitt sama kveldið
fengið allstóra peningaupphæð í
vinnulaun sin; hafði líklega á-
sett sér að skemta sér fyrir pen-
ingana um jólin, en nú sá hann
að liér var ástæða til fyrir hann
að gera góðverk. »Eg skal kaupa
af þér öll blómin þín«, sagði
hann. Litla stúlkan varð svo
frá sér numin af þessu hoði, að
lnin gat í fyrstu engu svarað.
Hún leit lil hans liálfefablandin