Fanney - 01.12.1905, Page 11
F AN N E Y.
7
út af því. Slíka ræðu halði dag-
launamaðurinn aldrei heyrt, og
þegar hann lieyrði i ræðunni
þessi orð: »Svo elskaði guð
heiminn, að hann gaf í dauðann
sinn eingetinn son, til þess að
hver seni á hann trúir, skuli
öðlast eilíft líf«, þá skildi hann,
að hér var sá kærleikur, sem
hann hafði fundið endurskin af
áður um kveldið. ()g þegar
söfnuðurinn að Iyktum kraup á
kné, gerði hann það einnig,
hræsnislaust og af alvöru.
þegar hann kom heim um
kveldið, tók hann blómin frá
litlu stúlkunni, vafði þau í hvítan
pappír og skrifaði utan á: »Jóla-
gjöfin mín«. — Og þegar hann
síðan lagðist til svefns, fanst
honum í rauninni þetta vera
einliver skemtilegasta jólanóttin,
sem hann hefði lifað.
())Pjóðóirur<( XLII. 60».
^roénínga^vcdiÍo
(Æfintýr úr »Börnenes Bog«).
A Ð var einu sinni
gamall konungur,
sem réð yfir fögru
og frjósömu landi.
Hann hafði setið
lengi að völdum
og var nú orðinn lasburða. I’eg-
ar hann fann dauðann nálgasb
lót hann kalla til sín son simr
Hann setti kórónu sína á liöfuð
honum og gerði liann að kon-
ungi yfir landinu. Ungi kon-
ungurinn varð að lofa því, að
verða góður og réttlátur kon-
ungur, eins og faðir hans hafði
verið, svo að landstyðnum þætli
vænt um lxann. Og liin síðasta
osk gamla konungsins var sú,
að sonur sinn veldi sér þá stúlku
fyrir drotningu, sem hefði Hreint
og saklaust hjarta. Að svo mæltu
lokaði hann augunum, ánægju-
bros lék um andlit hans, og líf
hans sloknaði eins og Ijós.
Nú leið eitt ár. Ungi konung-
urinn efndi það sem hann hafði
lofað föður sínum; hann var
góður og réttlátur og elskaður
af landslýðnum. En enn þá
vantaði liann þó eitt: drotning-
una góðu og hreinhjörtuðu. Pað
var vandi að íinna hana. Og
hverniy átti liann að finna slíka
konu? Gat liann litið inn í sál
hennar og séð hvort hjarta henn-
ar væri hreint og saklaust? Þella
gerði hann áhyggjufullan og
þunglyndan, og þrátt fyrir alt