Fanney - 01.12.1905, Side 16

12
FANNEY.
Taktu slæðuna, sem við fundum
einu sinni úti í skóginum, og
liafðu hana fyrir andlitinu, þeg-
ar þú fer til hallarinnar, og þá
er ég viss um að enginn þekkir
þig«.
»Já, það skal ég gera«, sagði
Katrín glaðlega. »Og svo stend
ég fyrir aftan hinar stúlkurnar,
og þá lekur enginn eftir mér«.
Hún hætti að gráta og þurkaði
af sér tárin.
Pegar sá tími var kominn, er
stúlkurnar áttu að safnast í höll-
ina, klæddi Katrín sig í gamla
sparikjólinn sinn, lét hlómið á
brjóst sér og slæðuna fyrir and-
lilið. Síðan kvaddi hún móður
sína og fór af stað, en gamla
konan stóð við gluggann og
horfði á eftir dóttur sinni, þang-
að til liún hvarf sjónum hennar.
Þegar Katrín nálgaðist höllina,
fór hún að kvíða fyrir því, sem
hún álti nú fyrir höndum, og
liún nam staðar við og við, eins
og hún ællaði að snúa al'tur.
Hún gekk hægt og hikandi inn
um skrautlega fordyrið og inn í
salinn, og nam staðar aftan við
kvennaröðina.
Salurinn var allur prýddur
með fánum og blómsveigum, og
stúlkurnar voru allar í hátíða-
búningi. Þærríkustuvoru skreytt-
ar gulli og gimsteinum, en hin-
ar fátækari böndum og hlómum.
Hver fyrir sig hélt að hún væri
fallegust og taldi sér sigurinn
vísan. Katrín ein hugsaði ekki
þannig. Hún var öftust í röð-
inni og þorði varla að líta upp,
þó hún hefði slæðuna fyrir
andlitinu.
Úti fyrir höllinni hafði safn-
ast margt fólk til þess að fagna
hinni væntanlegu drotningu.
Nú opnuðust dyr, og konung-
urinn kom inn og nokkrir liirð-
menn með honum. Hann gekk
tígulega inn í miðjan salinn,
nam þar staðar og leit alvarlega
alt í kringum sig og rendi aug-
unum eftir meyjaröðinni. Skyldi
nokkur þeirra hafa hreint hjarta?
Ætli honum hepnist að finna
eina? Svo lýsli hann yfir því,
að hann ætlaði í dag að velja
sér drolningu meðal þessara
meyja. Hann ætlaði ekki að
velja þá fallegustu og ekki þá
ríkustu, lieldur þá beztu, þá sem
hefði lireint og gott hjarta. En
til þess að geta rannsakað hjarta-
lag þeirra, hefði hann látið smíða
sér kíki, sem sérstaklega væri
ællaður til þess. — Þegar kon-
ungurinn þagnaði, stóðu aljir
sem steini lostnir. Það hafði
þeim ekki komið lil hugar, að
hann mundi velja þannig.
Þetta var í fyrsta skifti, sem
Katrín sá konunginn, því hann
hafði aldrei farið fram lijá litla
húsinu hennar, og liún liafði ekki
fyrheyrthljómfögru röddina hans.
Þá hugsaði hún með sjálfri sér:
Skyldu allir konungar vera svona
fallegir og hafa svona fagra rödd?
Eg vildi að liann liéldi áfram