Fanney - 01.12.1905, Side 17

F A N N E Y .
13
að tala, og að hún mamma
væri líka komin hingað til að
lilusta á hann.
En konungurinn sagði ekki
meira. — Hann tók nú kíkirinn,
sem einn af þjónum hans kom
inn með, og byrjaði rannsókn-
ina. Hann færði sig hægt frá
einni stúlku til annarar. Slnnd-
um hristi hann höfuðið og ör-
væntingarsvipur lék um andlit
lians, og liann varð æ alvarlegri
eftir því sem aftar dró í röðina.
Skyldi þá ekki vera eitt lireint
hjarta í þessum hóp?
Það var grafkyrt í salnum.
Vesalings Katrínu fór að hitna
um lijartaræturnar, þegar kon-
ungurinn nálgaðist hana. Hún
lieyrði skrjáfið í purpurakápunni
hans i hvert skifti, sem hann
hrej'fði sig. Hjarla hennar fór
að slá liraðara. Nú var liann
að skoða nágrönnu liennar, og
nú — nú stóð hann fyrir fram-
an Katrínu. Fyrst horfði hann
á liana án þess að brúka kík-
irinn, þar sem hún stóð með
slæðuna sína öftusl í röðinni.
Brjóst hennar bifaðist svo af
ótta og eflirvæntingu, að blómið,
sem hún har á því, sýndist
hneigja sig og beygja fyrir kon-
unginum, eins og það vildi
benda honuin á, að þar inni
byggi lijartað, sem liann hefði
svo lengi leitað að. Konung-
urinn bar nú kíldrinn upp að
augunum, en tók liann strax
burlu aftur og hrópaði gagntek-
inn af gleði: »Eg hefi fundið
mér drotningu!«
»Það er hún Katrín, hún ljóta
Ivatrímc, hvísluðu stúlkurnar hver
að annari. En konungurinn
ílýtti sér að lyfta slæðunni, og
þá sá liann stúlkuna með hreina
hjartað, svo ljómandi fagra,
standa þar eins og saklausan
engil.
Allir, sem við voru sladdir,
undruðust þetta mjög. En kon-
ungurinn sagði við Katrínu:
»Þig vantar bara vængina til að
vera engillcc. Svo kysti hann
hana á ennið og benli þjónum
sínum að sækja gjafirnar, sem
liann hafði ætlað þeirri, sem
hann veldi sér fyrir drotningu.
Síðan lél hann gullkórónu á
höfuð liennar og fékk henni all
drotningarskartið. En fólkið lét
gleði sína í Ijósi með því, að
llytja hinni nývöldu drolningu
heillaóskir.
Katrín var aheg utan við sig.
Hún hélt sig væri að dreyma.
Hún var hæði glöð og hrygg í
einu, og þegar luin hugsaði lil
hennar móður sinnar, fyltust
augu liennar tárum.
»Þú grætur meðan aðrir fagnacc,
sagði konungurinn. »Segðu mér
hvað hryggir þig, elskan mín«.
»Konungur minn og lierra«,
sagði Katrín. »Hún móðir mín,
sem bæði er gömul og lasin,
situr ein heima í kofanum sín-
um. Og hver á nú að hjúkra
henni, þegar ég fer frá henni?«