Fanney - 01.12.1905, Qupperneq 34

30
F A N N I-: V
í myrkrinu varð ég þess var
að ég var kominn inn í kirkju-
garð, og við kirkjuna fann ég
sinugu, sem inér virtist vera
kjallaragluggi. Kg varð glaður
yfir að finna þar skjól i illviðr-
inu. Fg smaug því inn um
<)]>ið í þeirri von að geta orðið
í kjallaranum um nóttina. Kn
þegar ég kom inn lyrir, fann ég
enga jörð undir iötum mér, en
slcpti þá tökum og féll djúpt
niður, án þess þó að meiða mig.
þótt ég vissi ekki livar ég var
staddur, sofnaði ég skjótlega.
Um morguninn sá ég mér til
mikillar skelfingar að ég var
staddur í grafhvelfingu, og á
allar hliðar umkringdur af
skreyttum líkkistum. Eg leit-
aðist við að komast burtu, en
járnhurðin var óhifanleg sem
bjarg, og glugginn, sem ég hal'ði
komið inn um, var á að gizka
10 l'et uppi á sléttum nnirveggn-
uin. Eg var því algerlega inni-
byrgður. Eg fór nú að hrópa
og kalla um hjálp af öllum
kröftum, en sá hvorki né heyrði
neitt þann hræðilega langa dag.
Nóttin leið einnig án hjálpar,
án nokkurrar vonar um líf.
Næsta morgun lá ég máttlans
og eyðilagður af hungri og
hræðslu á gólfinu. Þá heyrði
ég að marraði í hurðinni og
inn kom lilil stúlka. Eg reyndi
að rísa á fætur og komast að
dyrunum, en hún skelti þá hurð-
inni aftur og hljóp lafhrædd
hurtu, en kom að vormu spori
aftur með föður sinn, og mátti
það ekki seinna vera, því ég
féll í ómegin.
Eg för nú með manninum,
sem var skólakennari bæjarins,
heim á heimili hans, og varð
ég þar að segja upp alla söguna,
»IJótt þú sért ófyrirleitinn«, sagði
kennarinn, »liefir guð vissulega
ætlað þér að vinna eitthvað fleira,
þar sem hann frelsaði þig svo
dásamlega. Grafhvellingin liggur
svo afsíðis, að enginn maður
hel'ði getað heyrt óp þitl. Það
er meira en ár síðan ég kom
þar síðasl, en snemma í morgun
datt mér í hug að fara að sópa
þar, og láta dótlur ínína hyrja.
Eg reyndi hvað el'tir annað að
hrinda því úr huga mínum, en
fékk ekki l'rið fyr en ég afhenti
dóttur minni lykilinn. Pað var
eins og þessi hugsun þvingaði
mig lil þess«.
Eg fór aftur til Berlínar. Hin
nýafstaðna liætta og guðs yíir-
náttúrlega hjálp úr henni gerði
mig að nýjum og betra manni.
Guð l'relsaði mig, ekki með til-
viljun, heldur með kraftaverki.
Það er mín bjargfasta trú. Eða
hvað segið þið? Kallið þið þetta
einnig tilviljun? (Pýtt af P. i-\).