Prestafélagsritið - 01.01.1924, Síða 46

42
Sigurður P. Sívertsen:
Prestaféiagsritið.
inn í ensku kirkjunum jafn tilkomumikinn og þetta. Þar var
ekki um deyfð eða tilbreytingaleysi að ræða. Ekki alt sungið
með sama hraða eða styrkleika, heldur farið eftir efninu eftir
því sem söngmerkin vísuðu til, stundum sungið veikt og
stundum sterkt og þar á milli, eftir því sem við átti í hvert
skifti. Gat þessi breyting í styrkleika söngsins verið merki-
lega áhrifarík, einkanlega í stóru kirkjunum, þar sem hljóm-
miklu orgelin gátu fylt kirkjuhvelfingarnar með tónmagni er
líktist aðdynjanda sterkviðris, en á næsta augnabliki heyrðust
aðeins veikir og blíðir tónar, sem hljómuðu eins og úr fjar-
lægð og náðu til manns með seiðandi afli. Víða varð eg hrif-
inn af kirkjusöngnum, en þó hvergi eins og í dómkirkjunni í
Oxford, þar sem fór saman að afburðavel var leikið á hljóð-
færið og stór söngflokkur söng, ágætlega æfður, — og í bapt-
istakirkju einni í úthverfi Lundúnaborgar, þar sem sálmur út
af orðum ]esú um að leyfa börnunum að koma til sín og banna
þeim það ekki, var sunginn á þann hátt, að það gagntók
mig algerlega. —
Hitt atriðið, sem eg nefndi, var hin almenna hluttaka þeirra,
sem til kirkju sækja, í allri guðsþjónustunni.
Þetta einkendi jafnt guðsþjónustur þjóðkirkju- og utanþjóð-
kirkjumanna. Menn voru komnir til guðsþjónustunnar á rétt-
um tíma, gerðu hljóðlega bæn sína um leið og þeir tóku sér
sæti, tóku svo þátt í guðsþjónustunni allri með söng hennar
og tónsvörum, ritningarlestri og bænum, auk þess sem þeir
hlýddu á prédikunina, og gerðu að síðustu hljóðlega bæn
sína áður en þeir yfirgáfu kirkjuna. Enginn asi sást á mönn-
um. Þeir gáfu sér góðan tíma til að vera við alla guðsþjón-
ustuna frá upphafi til enda. Og engan sá eg sitja bókarlausan.
Annaðhvort áttu menn bækurnar geymdar í kirkjustól sínum
eða komu með þær, eða fengu þær í kirkjunni um leið og
þeir komu inn. í hverri kirkju varð maður var við fjölda
margar bækur, sem lánaðar voru kirkjugestum, til þess að
enginn skyldi vera bókarlaus í kirkjunni og þessvegna ekki
geta fylgst með í guðsþjónustunni.
Eftirtektaverð er sú venja við guðsþjónustur á Englandi,