Prestafélagsritið - 01.01.1924, Blaðsíða 66

62
Hálfdan Helgason:
Prcstafélagsrifiö.
ingum þeirra hræðilegu misþyrminga, sem hann hefir orðið
að þola áður. Vér sjáum hér örlitla mynd af öllum þeim ótelj-
andi píslartækjum, sem heiðingjar nota til þess að kvelja og
deyða kristna trúboða. Sundar Singh hefir á ferðum sín-
um um Tíbet rækilega kynst pintingum Tíbetbúa, en hver
þraut færði honum heim sanninn um, að hann væri sízt einn
í starfi sínu, heldur væri hann undir sérstakri vernd og varð-
veislu drottins síns. Hér skulu aðeins nefnd tvö dæmi.
Eitt sinn var Sundar hent niður í brunn, þar sem ekkert
vatn var, en botninn þakinn líkum og beinum dauðra manna.
Brunninum var ramlega lokað. Aður en honum var hent
niður hafði annar handleggur hans verið brotinn. I þrjá sólar-
hringa lá hann þar og verður líkamskvölum hans sízt með
orðum lýst. En er hann tók að biðja fylti slíkur friður og
gleði sálu hans, að hann næstum gleymdi þjáningum sínum.
Honum var það ljóst, að sá kraftur kæmi frá hinum lifandi
frelsara sjálfum. Er hann hafði legið þarna í þrjú dægur
samfleytt, heyrði hann, að einhver var að reyna að opna
dyr fangelsis hans. Hann heyrði lykilinn ýskra í lásnum og
loks glamrið í járnstöngunum, er varpað var til hliðar. Þá var
reipi látið síga niður, hann greip í það og var dreginn upp.
En hvergi sá hann þann, er hafði bjargað honum og brotni
handleggurinn var skyndilega orðinn alveg heill. Um viðburð
þennan farast Sundar þannig orð: »Eg vissi ekki hvort það
var engill eða ]esús sjálfur, sem lyfti mér upp úr brunninum.
Hver sem það var, þá var það mikið kraftaverk. En stærsta
kraftaverkið var þó það, að Jesús, mitt í þjáningum mínum,
fylti hjarta mitt slíkum friði og gleði*.
í annað skifti var Sundar varpað í fangelsi. En er það
fréttist, að hann prédikaði meðal fanganna og að þeir fúslega
hlýddu á hann, var ákveðið að herða á refsingunni. Var þá
farið með hann út undir bert loft. Hendur hans og fætur
voru festar í tréstokk, þannig að hann aðeins gat setið
kengboginn. Hann var ber að ofan og voru blóðsugur festar
á líkama hans ofanverðum. Þannig varð hann að sitja fyrst
allan daginn í steikjandi sólarhita og þá um nóttina í nístandi