Prestafélagsritið - 01.01.1924, Blaðsíða 67

Preslafélagsriíið.
Sadhu Sundar Singh.
63
kulda. Menn bjuggusi við að finna hann dauðan næsia dag,
en þegar svo var ekki, hugðu menn hann í bandalagi við
æðri, hulin öfl, og sleptu honum. í þessu sem öðru, sá Sundar
dásamlega vernd og umhyggju drottins.
Marga fagra ávexti starfsemi sinnar hefir Sundar fengið að
sjá á hinum mörgu trúboðsferðum sínum. En fátt hefir þó
bætt honum eins upp erfiði köllunar hans, eins og viðtökur þær,
er hann fékk hjá föður sínum, er hann heimsótti hann árið 1919.
Nú stóð föðurfaðmurinn honum opinn, því að orð fagnaðarer-
indisins hafði einnig náð að festa rætur í hjarta föður hans.
Lengi hafði Sundar Singh þráð, að komast til Vesturlanda
og kynnast þeim þjóðum, sem í aldaraðir höfðu borið nafn
Krists. Faðir hans lagði honum fé til ferðarinnar og fór hann
til Frakklands, Englands og Ameríku og nú fyrir skömmu til
Sviss og Norðurlanda. Tugir þúsunda hafa hlýtt á hann og
hvarvetna hefir hinn aðlaðandi persónuleiki hans og þrótt-
mikli innilegi trúarvitnisburður, markað þau spor í hjörtum
tilheyrendanna, sem seint verða afmáð. Og viðtökur þær, sem
hann fékk á ferðum sínum, hafa þá líka gefið honum margar
fagrar og ljúfar endurminningar, þótt Evrópuför hans annars
háfi valdið honum sárra vonbrigða. Aftur og aftur kemur hann
2Ö því í ræðum þeim, er hann hélt í Svíþjóð, hversu það
hafi níst hjarta sitt, að sjá fjöreyðandi áhrif skynsemisstefn-
unnar og efnis'nyggjunnar, já, Evrópumenningarinnar yfirleitt,
hversu alt lifandi og þróttmikið trúarlíf sé að kafna undir fargi
skynsemisdýrkunar og mannasetninga. »Hjá oss er því svo
farið, að vér erum að verða þreyttir á hjáguðunum, en svo
virðist, sem þér séuð að þreytast á hinum lifandi Guði«. Hann
<ók sárt að sjá allan þennan fjölda manna, sem aðeins væri
kristinn að nafninu til. Hann hafði sízt búist við slíku í þeim
löndum, þar sem andi fagnaðarerindisins öldum saman hafði
svifið yfir vötnunum. »Heiðingjarnir — eg segi það enn einu
sinni, — eru að deyja úr þorsta vegna vatnsskorts, en fjöldi
nafnkristinna manna deyja þar sem gnægtir vatns eru fyrir
hendi«. Boðskapur Sundar Singhs til Vesturlandabúa varð
þannig alvöruþrungin áminningarorð, en um leið uppörvandi