Prestafélagsritið - 01.01.1924, Qupperneq 72

68
Hálfdan Helgason:
Prestafélagsritiö.
legt, þar má ekkert annað komast að en þráin eftir Guði
sjálfum. Eins og sólin aðeins sogar upp hreint og tært vatnið,
en skilur saltið eftir, þannig veitir Guð bænum vorum við-
töku, en þó því aðeins að þær séu hreinar og tærar, með
öllu ósnortnar af eigingirni, heimshyggju og öðru slíku.
Bænin verður að eiga upptök sín í auðmjúku, iðrandi hugar-
fari, er þráir Guð sjálfan, til þess að létta af sér óbærilegu
fargi synda- og sektarvitundar. Margir ætla, að maðurinn með
bæn sinni geti fengið Guð til þess að breyta fyrirætlunum
sínum, haft áhrif á Guð. Slíkt er með öllu óhugsandi, en í
bæninni ljúkast upp augu mannsins fyrir takmarki Guðs fyrir-
ætlana: Þær miða allar að því, að gera manninn hólpinn. Og
þegar maðurinn sannfærist um það, þá æskir hann einskis
síður, en að Guð breyti fyrirætlunum sínum, en segir með
auðmjúku, þakklátu hjarta: Verði þinn, en ekki minn vilji. —
Sundar Singh þreytist aldrei á því, að tala um nauðsyn og
gildi bænarinnar. Hún er sá farvegur, sem straumar guðlegs
lífs renna eftir inn í sál mannsins. Hún er lífæð trúarlífsins.
An hennar öðlast maðurinn engin sönn, andleg gæði. Eins og
móðurmjólkin ekki rennur af sjálfu sér inn í munn barnsins,
þannig getur enginn öðlast þá »andlegu ósviknu mjólk* nema
fyrir bæn. Bænin mótar manninn og gerir hann líkan Kristi
sjálfum. »Það eru til skordýr, sem nærast af grasi og blöð-
um. Þau lifa í jurtaríkinu og fá sama lit og umhverfið. Is-
björninn lifir í snælöndunum og verður hvítur sem snjór.
Þannig fá þeir, sem lifa bænasamfélagi við Krist, eðli, er lík-
ist hans«. Þetta hefir sannast á Sundar sjálfum. Ðarn eitt
hafði einu sinni hlýtt á hann, og varð svo hugfangið af hon-
um, að það sagði kennara sínum frá því, að það hefði heyrt
og séð mann, sem væri alveg eins og drottinn ]esús. En sé
bænin nauðsynleg til viðhalds og eflingar trúarlífi mannins,
þ. e. a. s. lífi hans með Guði, þá er hún honum ekki síður
ómissandi stoð og stytta í afstöðu hans gagnvart heiminum.
»Gæði þessa heims eru enganveginn ill í sjálfu sér, en þau
geta aftrað manninum frá því að kenna andlegs hungurs og
þorsta og þannig valdið andlegum dauða*. Því að gæði þessa