Vekjarinn - 01.06.1903, Side 15

15
og eptir örfá augnablik, sá jeg lestarljóskerið koma
fram undan hæð rjett hjá. Jeg þaut fáein skref til
hliðar og fleygði mjer til jarðar til þess að verða
ekki fyrir loptstraumnum.
Hraðlestin fór fram hjá á augnabliki. Fám mínút-
um seinna kom brautarvörður með Ijósker sitt og
þá sást ekki annað en blóðslettur og fáeinar leyfar
af heyrnarlausa manninum.*
Hvað hafði nú þessi veslings maður gjört?
Alls ekki neitt. Hann sat kyr, sinnti ekki aðvör-
unum og — dó.“
Hversu margir eru þeir, sem líkjast þessuin
manni? Þeir fara i kirkju, sumir sunnudag eptir
sunnudag, en þó verður engin breyting á líft þeirra.
Ef einhver reynir að opna á þeim augun, verða þeir
reiðir og bera fyrir sig að þeir sjeu svo „skikkan-
legir" að þeim sje óhætt, „þótt þeir sjeu ekki að
grubla út í andleg efni.“ Náðartiminn hður óðfluga
á meðan, og áður en þeir vita af, er dauðinn og
dómurinn kominn.
Vinur minn, ef þú ert i tölu þessara manna,
þá gættu að þjer i tíma, það er voðalegt skeytingar-
leysi að sætta sig við sífelda óvissu um framtíð
sálarinnar. En vissuna, friðinn, sannann öruggloika
er hvergi að fá nema hjá Jesú, komið til hans áður
en það er orðið of seint.
Sumir segja: „Jog vildi nú raunar helst vera
trúaður, en jeg vil vera það í kyrþey, láta engan