Vekjarinn - 01.06.1903, Qupperneq 22

22
„Hræddur við mig! Því heldurðu það?“
„Hann var einu sinni í kirkju hjá yður og jeg
varð svo hræddd, þegar jeg sá hann, því jeg hjelt
að hann ætlaði að gjöra eitthvað íllt. Hann hefur
verið svo undarlegur síðan, hann fer stundum á fætur
á nóttinni, þegar hann heldur að jeg sofi, og gengur
þá um gólf og talar við sjálfan sig og þá hefur hann
opt upp eitthvað af því, sem þjer sögðuð þennan
sunnudag, sem hann var í kirkju hjá yður. En
ætlið þjer ekki að koma?“
„Jú, jeg skal koma góða mín!“ Nú varprestur-
inn í engum efa um hvað hann ætti að gjöra.
Þau gengu hjer um bil fjórðung stundar eptir
götum borgarinnar, þar til er þau komu að stóru og
skuggalegu húsi, þau fóru upp marga stiga, loks
opnaði litla stúlkan eina herbergishurðina og sagði:
„Hjerna liggur hann pabbi."
Það var dauf birta í herberginu og allt var þar
fátæklegt en þó hreinlegt.
„Parna er rúmið hans,“ hvíslaði hún og benti
í eitt hornið. Hún hjelt enn þá í hendina á prest-
inum og það var eins og hún væri hálf hrædd við
að ganga að rúminu.
Daufa ljósbirtu lagði á andlit sjúklingsins, sem
var mjög tekið og alveg náfölt. Svipurinn var hvorki
ófríður nje lítilfjörjegur, en hann var svo þrjósku-
legur og harðneskjulegur að það fór hroilur um
prestinn, og það jafnvel þótt sjúklingurinn væri með
aptur augun. Presturinn gekk að rúminu. í sama
bili lauk sjúklingurjnir upp augunum og leit æðis-