Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 5

BEN HÚR,
149
En komumaður stóð kyr 'og mælti. «Fg
hefi sérlega gaman af hestum, ættarhöfðingi;
og mér hefir verið borið, að þínir hestar væru
fegurstu hestar í heimi.»
Retta Iét vel í eyrum gamla ntannsins. Rað
var rétt komið að honum að bíða og sýna
honum gripi sína, en hugsaði sig þó unt og
sagði: «Já, eg skal sýna þér þá seinna; eg er
i önnum eins og stendur.*
Og svo reið hanu út á völluna. Komu-
maður sneri brosandi til borgarinnar aftur.
Hann hafði komizt að því, sem hann ætlaði
sér. Frá þeim degi og alt þangað til daginn
fyrir Ieikana kom á hverjum degi maður og
stundum tveir eða þrír, sem buðust til að aka
með hestum hans. Allir voru þeir sendir af
Messala, — allir áttu þeir að hafa fréttir af Ben
Húr.
II.
Ættarhöfðinginn beið þangað til að Ben Húr
hafði lokið æfingunum, sem hann hafði fyrra
hluta dagsins, og kom ti! hans með hestana.
(<Eftir daginn í dag þarf eg nú þessa ekki með«
sagði Ben Húr og klappaði á háls reiðhestin-
um; »nú fer eg að byrja með vopnin«.
»Nú þegar?« sagði Ilderim.
»Já, þeir hafa sem mannsvit, þessir hestar,
°g er svo að sjá, að þeir hafi gaman af æf-
‘Uguuum; þessi — er það ekki A!debaran?«
" og hann sló með aktaumunum á bak yngsta
hestinum, »er Iangfljótastur. Hann myndi
skilja liina langt á eftir sér á kapphlaupa-
sviðinu«.
Ilderim strauk skeggið og sagði uppvæg-
ur: »Svo? Svo hann er fljótastur? En hver
er þá seinastur?«
'Þessi þarna«, og hann sló taumunum Iítið
eitt á bak Antaresar, »Eu hann mun nú samt
kotna heim með sigri, því þegar hann er bú-
Uln að hlaupa liðlangan daginn, verður hann
Iangfljótastur að kvöldiuu.»
"Hemm, það má vera það sé eitthvað til
1 hví».
*Það er bara eitt sem eg er hraeddur við,
ættarhöfðingi; Rómverjar eru svo kappfullir að
ná sigri, að þeir svífast engra hrekkjapara. Haf
því góðar gætur á hestum þínum, þangað til
leikunum er lokið. Lát engan aðkomandi svo
mikið sem sjá þá, og hafðu vörð um þá nótt
og dag. Pá mun eg ekki kvíða fyrir leiks-
lokum.«
Þeir voru komnir að tjaldinu og stigu af
hestunum.
«Eg skal gera svo sem þú óskar«. svaraði
ættarhöfðinginginn. «Við dýrð guðs! Engir
nema trúnaðarþjónar mínir skulu fá að snerta
hestana. En líttu á þetta, Arríuson;» hann tók
upp lítinn böggul og opnaði hann hægt á með-
an þeir gengu að hvílubekknum og settust.
taktu þetta og snaraðu því á mál feðra þinna.
Latína er mér viðurs’tygð.«
Ben Húr tók bréfið og fór að lesa: «Mess-
ala til Gratusar.* Svo hætti hann alt í einu.
Það var eins og hann fengí sting í hjartað við
þessi orð.
»Nú, nú, hvað meira» sagði ættarhöfð-
inginn.
Ben Húr bað afsökunar og fór aftur að
lesa. En svo var honum brugðið í skapi að
hann varð að hvíla sig tvisvar meðan hann
var að þýða fyrra hluta bréfsins, þar sem Mess-
ala mlnti Gratus á afdrif Húrs-ættarinnar. Svo
kom hann að því, þar sem stóð ritað: «Þú
manst líklega ennfremur, að þú gerðir þær
ráðstafanir viðvíkjandi Húrsættinni, sem við
báðir ætluðum þá að tryggilegastar væri til þess
að ná tilgangi okkar, það er að segja að koma
hlutaðeigendum fyrir kattarnef, svo þeir þegðu,
en láta þá devja sjálfa,»
Lengra komst hann ekki. Hann hneigði
niður höfuð sitt og tók höndunum fyrir and-
lit sér. sÞær eru dánar— dánar« tautaði hann.
»Eg er einn eftir á lífi.«
Ættarhöfðinginn sat litla stund og horfði
á hann; svo stóð hann upp og sagði: «Eg bið
afsökunar, Arríusson; les þú bréf þitt í einrúmi;
þegar þú liefir jafnað þig, þá segðu mér það
sem eftir er af efniuu; láttu þá kalla á mig.«
svo fór hann.
Ben Húr sát lciígi yfirbugaðúr af sorg sinni