Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 12

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
inn eftir að Messala sendi burtu bréf sín. Eg
vil ógjarnan missa af þeirri ánægju að reyna
mig við hann á kappleikasviðinu.«
Ilderim var alveg á sama máli og Ben Húr
eins og auðvitað var, þar sem um frægð og
ágæti hesta hans var að tefla. Símonídes svar-
sði: «Gott og vel, herra; eg fæ þá tíma til
þess að gera þér greiða. Rú minnist á arf
eftir Kvintus Arríus um daginn — voru fast-
eignir þar á meðal?»
«Já, sveitahöll í Misenum og nokkur hús í
Róm.»
«Fyrst svo er, ræð eg til að selja húsin,
og koma fénu á vöxtu á áreiðanlegum stað.
I þetta sinn er oss ráðlegra að verða á undan
þessum keisaralegu ræningjum. Gef mér að
eins nánari skýrslur, og svo skal eg óðara
senda erindreka með fullu umboðsvaldi til þess
að koma því í kring.«
«f*ú skalt fá allar þær skýringar, er til þarf,
á rnorgun.*
»Nú, þá er störfum vorum lokið í kvöld.
Ester, gefðu okkur aftur ögn af brauði og víni.
Ilderim ættarhöfðingi sýnir oss þann sóma að
vera hér til morguns, og þú, herra . . . ?«
«Láttu taka hestana* sagði Ben Húr, »eg
ætla út í pálmalundinn aftur. Ef eg fer nú, þá
er mér óhætt fyrir óvinum mínum, og» — bætti
hann við, og sneri sér að Ilderim — «eg held
líka fákunum þínum fjórum þyki vænt um að
eg komi.»
Regar dagur var að renna, stigu þeir Ben
Húr og Mallúk af hestum sínum við tjalddyrn-
ar í pálmalundinum. (Framh.)

Á ferð og flugi.
(Framh.) ----
Lavarede vissi ekki hvaðan á sig stóð veðr-
ið, er hann var hrópaður upp sem ríkisforseti,
en hann þurfti ekki Iengi að bíða úrlausnar.
Forsetinn fyrir ríkisþinginu, sem skipað er 12
fulltrúum, gekk fyrir hann og Iaut honum með
lotningu, og tók þannig til máls.
»Pjóðfrægi og hugumstóri herforingi! þing
vort hefir fengið vitneskju um, að þér séuð
frakkneskur maður, og þannig af hinum latn-
eska kynþætti, og þar sem þér með hinni djörfu
framgöngu yðar og miklu hugprýði hafið varp-
að frægðarljóma yfir ríki vort, vill öll alþýða
að þér séuð kjörinn forseti og æðsti hershöfð-
ingi í ríki voru; við þessari áskorun hefir þing
vort orðið, og vill þannig að maklegleikum
laur.a yður brennandi áhuga og í sögunni dæma-
laust áræði, og að þér með því hafið frelsað
ríkið úr klóm harðstjórans og gefið því aftur
frelsi sitt.«
Síðan sneri hann sér að fólkinu og æpti
svo hátt og hann gat:
»Lifi ríkisforseti La Bareda!»
Lavarede stóð sem þrumulostinn, en tók
þó við þessari tignarstöðu. Síðan sneru allir
þingfulltrúarnir sér að honum og heilsuðu með
lotningu ogungfrú Auertt, sem þeir nefndu »henn-
ar náð, greifafrúin.«
Ungfrúnni þótti þetta ágætt æfintýri, og tók
vel á öllu, en faðið hennar fór að mótmæla
því, að hún væri forsetafrú, en dóttirin sagði
gamla manninum að það væri til þess að
spilla fyrir Lavarede að ljósta því upp, að svo
væri ekki, og eftir samningnum mætti hann
ekki á nokkurn hátt spilla fyrir því, að hann
kæmist leiðar sinnar. Það heyrðist heldur
ekkert til gamla mannsins fyrir fagnaðarlátum
fólksins yfir nýja herforingjanum.
Einn herforingjanna kom svo, laut forset-
anum og flutti honum kveðju hersins og ósk
um að honum mætti þóknast að ganga fram
með fylkingarröðunum, svo hermönnunum
mætti gefast kostur á að heilsa honum.
«Eg kem,« sagði Lavarede, og bar sig
höfðingjalega. Hann keyrði múlasnann spor-