Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 11

BEN HÚR.
155
ótölulegar sveitir vopnraða manna, sem bíða
eftir að þær sé kallaðar til vopna. Og þú munt
komast að raun um, hvað ísrael megnar, ísra-
els veldi er konungsins veldi.«
Ressi heraflaskýrsla kvað sem básúnuhljóm-
ur í eyrum hins gamla ættarhöfðingja. »Betur
að maður væri nú orðinn ungur» sagði hann.
En Ben Húr var rólegur. Honum fanst
eins og það opnuðust fyrir sér leynidyr, og
hannsæiþarnú birtu, sem áður var eintómt myrk-
ur —en svo var þó þessi birta aftur orðin óglögg
og dularfull. Hann átti að helga sjálfan sig og
alt það sem hann átti, manni, sem hann vissi
ekkert um. «Setjum svo, Símonídes» svaraði
hann, «en hvað svo? Eigum við að byggja í
blindni ? Eigum við að bíða þangað til kon-
ungurinn kemur — eða hvernig?»
Símonídes dreypti í vínbikar sinn. «r*að
er ekki undanfæri lengur fyrir oss; þetta bréf»
sagði hann, og tók bréf Messala til Gratusar
fram undan ábreiðu sinni, «er tákn til vor um
það, að vér verðum að taka til starfa. Ef við
úrögum það, þá verður þú drepinn---------þú
getur bezt séð það á mér, hvað náðugir Róm-
verjar eru. Hann dró ábreiðuna til hliðar svo
'íkami hans sæist, og Ben Húr hrökk saman af
angist og gremju. «Og það er verk, sem verð-
Ur að koma áleiðiðis áður en konungurinn
kemur. ísrael átti að vera hans stoð og styrk-
Ur—um það megum við ekki efast. En ísrael
hefir alveg gleymt að bera sverð og spjót und-
ir yfirráðum Rómverja; ísrael þekkir nú að
eins friðarins störf, Hver á nú aftur að æfa
braelsmenn við vopnaburð og hermensku ? Og
hver annar mun standa þeim konungi nær en
Sa> sem framkvæmir þetta verk?»
Augun í Ben Húr ljómuðu. En þó sagði
hann: »Eitt er, að eitthvað þarf að gera, ann-
er, hvernig á að gera það.»
Símonídes hafði svar á reiðum höndum:
(Ættarhöfðinginn og þú, herra, eigið að vera
aðalforingjarnir, en hafa hver sitt hlutverk að
annast. Eg verð hér, og annast kaupsýsluna
euis og hingað til, til þess að uppsprettan
þorni ekki. Rú, sonur Húrs, fer til Jerúsalem-
ar, og þaðan út í eyðimörkina, og telur alla
vopnfæra menn í ísrael og skiftir þeim í hópa,
10 og 100 í hverjum, setur þeim foringja, æf-
ir þá, og safnar vopnabirgðum á laun. Fé til
ails þessa fær þú hjá mér. Byrjaðu í Pereu;
þá hefir þú eyðimörkina að baki þér, og Ild-
erim rétt við höndina; hann drottnar yfir veg-
unum, og sér um, að ekkert beri við, sem þú
fær eigi að vita. En enginn skal fá pata af því,
sem hér er afráðið, fyrri en tíminn er kom-
inn og alt er reiðubúið. llderim hefi eg talað
við.«
Ben Húr starði á ættarhöfðingjann.
«Pað er eins og hann segir, sonur Húrs»
svaraði hann. «Eg hefi gefið mitt heitorð, og
stend við það. Eg og mín ættkvísl er með þér.»
«Já,» svaraði Ben Húr, «eg skil það vel,
hvað þið ætlið mér. Nú er ekki lengur fyrir
hendi friðsamlegt líf, — allar þessar vonir, sem
renna upp fyrir manni, um blíðlátlegar stund-
ir, og sem tala mildum og laðandi röddum,
það er alt umliðið. Gangi eg þá brautina, sem
þið bendið mér á, svo geng eg inn undir
reiddan hnefa Rómaveldis. Eg verð eltur og
ofsóttur, og verð að eta mitt brauð í dauðra
mann gröfum og hellisskútum fjallanna . . .«
Ester fór að gráta og grúfði andlitið upp
við öxl föður síns.
«111 og bitur örlög« sagði Ben Húr hægt,
»verður léttara að umbera, þegar meðaumk-
un og brjóstgæði fylgja manni . . . Eg hefi
ekki nema um einn kost að velja. Látið mig
taka að mér það hlutverk, sem þið úthlutið
mér —í guðs nafni.«
«Drottinn vor og guð veri með oss» sagði
Símonídes. Og svo var sambandið fullgert, og
ævi Ben Húrs átti úr þessu að stefna inn á
nýjar brautir.
«Að eins eitt orð enn, vinir» sagði 'Ben
Húr, »ef ykkur væri það ekki á móti skapi að
eg mætti að fullu eiga með mig sjálfurþang-
að til kappleikunum er lokið, þætti mér það
bezt. Messala getur ekki orðið mér neitt hættu -
legur fyr en svar kemur aftur frá landstjóranum;
og það getur ekki komið fyrri en sjöunda dag-
20*