Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 20

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Fresturinn, sem Don Jósé hafði gefið, var
þá á enda; þó varð ekkert af atlögu þann dag,
og svo leið næsta nótt að ekkert varð að tíð-
indum. En daginn næsta á eftir fór að koma
veruleg hreyfing á ræningjana og var þá auð
séð að enn var þeim aftrað að hefja snarpa
atlögu, sem herskárra ræningja er venja. Um
nóttina höfðu þeir grafið krókótta skurði upp
að virkinu til þess að komast nær því eftir
þeim. Lavarede sá þetta um morguninn og lét
reka múlasnana upp á einn virkisvegginn. Ræn-
ingarnir fóru þegar að skjóta á þá, en til þess
að miða á þá urðu þeir að teygja sig upp úr
skurðinum en þá fengu þeir Lavarede og Eng-
lendingurinn færi á þeim og skutu á þá. Féllu
þá tveir en einn særðist og hinir hrukku frá
afarreiðir.
Óp og óhljóð heyrðust nú til ræningjanna,
er söfnuðust nú saman í einn hóp og þótt-
ust virkisbúar vita að aðaláhlaupið væri nú í
aðsígi.
Ungfrú Aurett sneri sér nú að Lavarede og
mælti:
»Pér sjáið að eg er óskelkuð og hefi eng-
an taugaóstyrk, lánið mér því skammbyssuna
yðar, þér hafið byssu Indíanans. Eg hefi lært
að fara með byssu.»
«Velkomið ungfrú, eg efast ekkert um að
þér getið lagt að velli einn eða fleiri þessara
þorpara.« Hann fékk henni skammbyssuna og
lét múlasnann gamla vera henni til hlífðar.
Svo komu ræningjarnir í hópum hlaupandi
upp undir virkið. Don Jósé, sem auðþektur
var af barðastóra Panamahattinum kom á eftir
aðalhópnum. Virkisbúar biðu þess að þeir kæmu
vel í skotmál og þá hleyptu þeir af. Skutu
þeir þrisvar jafnhliða og féll maður fyrir hverju
skoti úr hópi ræningja. Hörfuðu þeir þá aftur
því að þeir sáu að þeir tækju ekki virkið á
þenna hátt.
Englendingurinn hafði særzt lítið eitt á hand-
legg og batt ungfrúin um það. Var hann þá
»all right® aftur, eins og hann komst að orði.
Ræningjarnir höfðu hörfað undan ofan í gryfju,
sem þeir höfðu búið til nokkuð frá og var
þeim þar óhættt. Að stundu liðinni sóttu þeir
aftur fram með ópi og hávaða, en nú voru þeir
strjálir og 5 og 6 um hvern virkisbúa og var
augljóst að þau myndu ekki standast þetta á-
hlaup nema skamma stund. Arangurslaust skutu
þeir hvert skotið eftir annað, en lögðu þó uokkra
að velli, og þrátt fyrir skothríðina komust þeir
ótrauðir tmdir virkisvegginn; þar köstuðu þeir
byssununt og gripu til axanna, sem þeir báru
við beltið, og voru nú sem djöfulóðir af ofsa
yfir hrakförunum, sem þeir höfðu farið fyrir þeim
svo fáum.
í þessum svifum skaut Lavarede einn ræn-
ingjann rétt við múrinn. Sá hann þáað annar
hafði reitt að sér öxi mikla. Sneri hann þá
byssunni við og rotaði þann með skeftinu.
Herra Murlyton var heldur ekki aðgerða-
laus. Tveir ræningjar hlupu jafnsnemma upp í
gluggatóftina til hans, annar fékk skammbyssu-
skot, sem ekki þurfti um að binda. Exi hins
sió hann með hnefanum til hliðar, og sló hann
svo hnefahögg að hann lá sem dauður, greip
hann exi hans og keyrði í höfuð þriðja ræn-
ingjans, og sló fjórða manninn með fætinum
svo hann lá endilangur, kom það nú gamla
manninum í góðar þarfir að hann var hnefa-
leiksmaður með afburðum, enda leit nú útfyr-
ir að hann væri óvinnandi.
Ungfrú Aurett sýndi mikið hugrekki með-
an hún var í hæfilegri fjarlægð við víkingana,
en hin hroðalegu návígi gerðu hana óttaslegna,
og þegar grimmúðugur ræningi óð að henni
og ætlaði að grípa hana, hljóðaði hún upp og
féll í ómegin. Lavareði heyrði það og hljóp
að ræningjanum með byssunaá lofti, en ræn-
inginn sló með exinni framan á brjóst hon-
um, féll hann þá og misti meðvitundina, en
blóðið fossaði úr bringu hans.
Vlrkið var svo gott sem unnið, því verið
var að handsama Englendinginn, og æptu því
víkingarnir siguróp. En þá kvað við skothríð
í nokkurri fjarlægð, og hún færðist óðum nær
og nær. Víkingarnir voru sem þruniulostnir,
og vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Alt í
cinu fóru kúlurnar að þjóta mitt á meðal þeira,