Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 6

150
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
En svo herti hann sig upp og fór aftur að
lesa. Hann kom að þessu: «Pú veizt hvernig
þú sást ráð fyrir þeim, móður og systur söku-
dólgsins; og þar sem eg bið þig nú að segja
mér, hvort þær eru enn á lífi eða hvort þær
eru dauðar« — — Ben Húr brá, og las stað-
inn upp aftur — og enn upp aftur. «Hann
veit ekki, hvort þær eru dauðar. Lof sé drotni
— enn er ekki öll von úti.« Hann las bréfið
til enda í einum rykk; svo byrjaði hann aftur
á því, og athugaði nú hvert orð vandlega.
»Nei,« sagði hann við sjálfan sig, «þær
geta ekki verið dauðar. Annars hlyti hann að
hafa heyrt það.« Og hann lét kalla á ættar-
höfðingjann.
'>Þegar eg leitaði gestrisninnar í tjaldi þínu,»
sagði hann svo, »ætlaði eg mér ekki að segja
þér annað af sjálfum mér, en að eg væri full-
fær að aka með hestunum þínum. En bréf
þetta hefir komið mér til að breyta áformi
rnínu, og það því fremur, sem sami óvinurinn
vofir yfir okkur báðum. Lát mig nú lesa bréf-
ið upp fyrir þér; svo skal eg gefa þér allar
skýringar er með þarf,«
Ættarhöfðinginn hlustaði steinþegjandi á
bréfið á meðan það var lesið upp. En þegar
Messala minti á »Ilderim ættarhöfðingja*, svika-
hrappinn*, hrökk karl saman. Og er hann
heyrði þess getið, að Maxentíus myndi að lík-
ingurh láta flytja hann, ættarhöfðingjann, til
Rómar, þaut hann upp eins og naðra, og réð
sér ekki. Eldur brann úr augum hans, hann
rétti upp b áða handleggina og skók krefa hnef-
ana. «Mig, ættarhöfðingjann yfir 10000 vopn-
aðra riddara?« öskraði hann. »Viti það allir guð-
ir — nema Rómverja. Hvar á þessi ósvífni
að enda! Eg er frjáls maður yfir frjálsri þjóð
— á eg að lifa eins og hundur, sem ekki
þorir að skríða öðruvísi en húsbóndi hans vill?
Á eg þá ekki lengiír það sem mitt er? Má eg
ekki anda, nema af rómverskri náð? . . . Æ,
betur að eg væri orðinn ungur upp aftur, bet-
ur að eg gæti hrist tuttugu, já, þó ekki væri
nema tíu ár af baki mér«.
Hann nísti töunum og sleit af sér skéggið
og þaut fram og aftur um tjaldið. Svo alt
í einu staðnæmdist hann frammi fyrir Ben Húr
og þreif í öxl honum.
«Ef eg væri í þínum sporum, þarna þú
— nú, ekkert yfirskyn, lengur okkar tveggja
á milli.........þú, sonur Húrs .... sonur
Húrs segi eg . . . !«
Ben Húr kiptist við og varð fölur sem
nár. — — Rað var í fyrsta sinn í mörg ár,
að hann var n.efndur nafni feðra sinna. Hann
starði á Arabann, ringlaður og forviða; augu
Arabans sindruðu af ilsku.
«Ef eg væri íþínum sporum, sonur Húrs,«
orðin ruddust út úr karlinum eins og beljandi
vatnsbuna; — ef eg hefði bara helminginn af
afli þínu, og hefði eg bara helminginn af þján-
ingum þinum, . . . aldrei . . . aldrei skyldi eg
unna mér hvíldar eða friðar. Eg skyldi fara
land úr landi og æra þjóðirnar upp. Ef eg
gæti ekki fengið hjálp annarstaðar, skyldi eg
fara til Partanna. Og ef menninir skyldu ekki
vilja, þá færi eg til dýranna, úlfanna, ljónanna,
tigranna eða hvers sem vera vildi, ef eg að
eins gæti tortýnt óvini mínum. Engum einasta
Rómverja skyldi verða vægt, alt sem rómverskt
er, skyldi báli brenna. Á nóttunni skyldi eg
grátbæna guðina um, að ljá mér til liðsinnis
allar þær hörmungar, storma, hita, þurka, kulda
og alt þetta ókunna banvæni loftsins, sem
drepur mennina bæði ásjó og landi. Eg skyldi
ekki unna mér svefns né matar . . . eg skyldi
ekki . . . ekki ....
Hann stóð á öndinni, stundi við.slóhönd-
unum, og lét sig detta ofan í hvílbeðinn.
Rar sat hann lengi, þegjandi, örmagna afgeð-
ofsanum.
«Seg mér, ættarhöfðingi, hvernig komst þú
yfir þetta bréf?»
«Menn mínir, sem gæta veganna milli bæ-
janna, hafá tekið það af sendimanni.*
»Vita nokkrir um það að það voru þínir
menn?»
»Nei, menn halda að það séu ræningjar,
sem eg í verunni ætti að handsama og drepa».
Pað 'varð nokktir þögn. Svo mæltí Bén Hút':