Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Blaðsíða 16

160
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Atlantshafsins. Ekki hafði jarðskjálftinn gert
þar neinn skaða, en fólkið hafði orðið skelkað
og var alt þar í uppnámi, og þessvegna hepn-
aðist fetðafólkinu að komast með reiðskjótana
inn í gripavagn á brautarstöðinni, svo lítið bar
á, og komst svo af stað með eimlestinni.
A fyrsta viðkomustað varð ungfrú Aurett
litið út um gluggann, en hún hrökk aftur ná-
föl og skjálfandi. Hún benti á flokk manna, er
stóð úti á sléttunni úti fyrir og segir i' hálfum
hljóðum:
^Parna er Don Jósé.«
»Hvar er þrællinn?* hrópaði Lavarede og
ætlaði að stökkva út.
Ungfrúin bað hann í öllum bænum að vera
kyrran og gera ekki vart við sig. «Hann er ef-
laust búinn að frétta að við séum lokuð inni
í forsetahöllinni, og ekki er víst að hann hafi
tekið eftir mér; við megum því ekki láta hann
verða varan við ferðalag okkar hér, svo að
hann láti ekki yfirvöldin taka okkur föst og
flytja okkur sem fanga aftur alla leið til San
José.«
Lavarede sá að þetta var hverju orði sann-
ara og félst því á mál ungfrúnnar og var svo
haldið áftam.
Lavarede leist þó ekki á að halda lengi á-
fram með eimreiðinni, þar sem svo margir
voru á ferð; hann óttaðist að hann ef til vill
yrði tekinn fangi og fluttur aftur til Sanjóse.
Hann ráðgaðist um þetta við hinn hyggna fylgd-
armann sinn, og þeim kom saman um að yL
irgefa lestina við næstu stöðvar og halda áfram
ferðinni yfir strjálbygt Indíanahérað alla leið
til Atlandshafsins. Retta sýndist alt vel ráð-
ið, og eftir stundarkorn voru þau komin af
stað ríðandi inn í Indíanaóbygðirnar eða strjál-
bygðirnar.
Nú víkur sögunni aftur til Don José og
Bovreuils gamla. Moralés herforingi hafði, eins
og honum hafði verið falið, flutt þá út að At-
lantshafi og sent þá þaðan með ameríkönsku
skipi. En þeim hepnaðist fljótlega að strjúka
af skipinu. Kom þeim saman um að Bovreuil
færi til Colon óg biði þar, en Don Josélegði
þegar af stað til Costa Rica með fulla vasa af
peningum, sem hann hafði pínt út úr félaga sín-
um.
Hann fór á fund Indíanahöfðingja eins,
af kynþætti Guatuos svo nefndum, sem hafð-
ist við á landamærum Nicaragua og Costa
Rica og átti við hann langt samtal, og hélt
síðan leiðar sinnar inn í land það, sem Lava-
rede var að flýja. Hann hafði þegar þekt
ungfrú Aurett í vagnglugganum og komst á
snoðir um, að tveir karlmenn væru í för með
henni og blandaðist honum ekki hugur uin
hverjir það myndu vera. Veitti hann þeim
því eftirför í sömu eimlestinni og sá þegar
þau yfirgáfu lestina og lögðu af stað ríðandi
inn í óbygðirnar. Hann fór nærri um, hvert
ferðinni myndi lieitið, og hann var svo kunn-
ugur landsháttum þar, að hann gat gizkað á
hvert farið yrði.
Lavarede og feðginin höfðu haldið leiðar
sinnar og forðast alt samneyti við aðra en Indí-
ana. Aðfaranótt hins 4. júlímánaðar höfðu þau
gist í gömlum húsatóftum við fætur fjallsgarðs-
ins Negros,
Um morguninn, þegar búist var til ferðar,
fóru múlasnarnir að ókyrrast og sperra eyrun,
og skima í allar áttir. Agostin tók eftir þessu,
og þóttist viss um, að einhver hætta væri á
ferðum. Hann fór að horfa í allar áttir og
kom þá auga á hóp manna í fjarlægð, sem
kom sömu leið og þeir höfðu farið. Hann sagði
Lavarede frá þessu, og þótti honum þettatortryggi-
legt. Hann spurði Indíanann, hvort hann héldi
að þetta væri herinenn að elta þá, en Agostin
sagði að eftir öllum hreyfingum flokksins að
að dæma, þá mundu þetta vera Indíanar.
Rau horfðu öll fjögur á liópinn, sem kom
óðum nær. Alt f einu hrökk Agostin saman,
fölnaði upp og hræðslan skein út úr honum.
Þetta undraði Lavarede, því þessi fylgdarmað-
ur hafði reynzt hinn hugprúðasti á Ieiðinni, og
ekki látið alt fyrir brjósti brenna. Hann
spurði því hvað hann óttaðist.
«Það eru Guatuo3-Indíanar«. svaraði hinn.
»Er það svo hræðilegt?« spurði Lavarede.