Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Qupperneq 6

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Pær voru ekki nema málaðar á veggina?«
*Jæja,« sagði ábótinn þá, eins og honum
létti stórum, »en af hverju veiztu þá, að það
voru konur, úr því að þú hefur aldrei séð —
eftir því sem þú segir mér, og eg held þú
Ijúgir því ekki að mér — andlit neinnar Evu-
dóttur hingað til ?«
>'Getur verið,« svaraði Fílammon, eins og
honum dytti eitthvað nýtt í hug sér til hjálpar,
»getur verið það hafi ekki verið nema djöflan
eg held það helzt, því að þeir voru svo
fallegir.*
»Hvað? Af hverju veistu að djöflarnir séu
fallegir ?«
»Fyrir einni viku fór eg með bróður Afúgus
á bátnum yfir um ána. En við flæðarmálið. . .
dálítið frá . . . voru tvær skepnur . . . með síðu
hári . . . neðri hluti líkamans var rauð-, blá- og
gulröndóttur, og þær voru að lesa blóm með
ánni. Faðir Afúgus sneri sér undan . . . en eg
... eg veit ekkert hvernig eg á að skilja það,
en mér fanst eg aldrei hefði séð neitt jafnfag-
urt. Og svo spurði eg hann, því hann sneri
sér undan, og þá sagði hann mér að þetta væru
sömu djöflarnir, sem hefðu freistað hins heilaga
Antoníusar. Pá rankaði eg við því, að Satan
hefði freistað hins heilaga Antoníusar í líki ynd-
isfagurrar konu. Og svo . . . svo . , . voru
myndirnar á veggnum alveg eins og þetta ..,
og svo hélt eg það hlyti að vera................«
Hann stamaði, þagnaði og roðnaði. Hann hélt
hann hefði drýgt ófyrirgefanlega dauðasynd.
»Þér sýndust þær fallegar! Mikil er spilling
holdsins! Mikil er slægvizka djöfulsins. Drott-
inn fyrirgefi þér, fáráða barn, eins og eg fyr-
irgef þér. En héðanaf færð þú ekki að koma
hér út fyrir klausturgirðingarnar.o
»Ekki út fyrir girðingarnar?« æpti ung-
mennið. »Pað er ómögulegt — eg get það ekki.
Ef þú værir ekki faðir minn, mundi eg segja:
% geri það ekki. Eg má til að hafa frelsi. Eg
verð að sjá það sjálfur, hvernig hann er, þessi
heimur, sem þið fyrirdæmið. Mig langar ekki
eftir glysi og glófögrum ljóma. Eg skal aldrei
aftur koma inn í heiðið hof, — eg skal stinga
höfðinu ofan í sandinn, ef eg sé konu. En eg
má til — má til að sjá heiminn. Eg verð að
fá að sjá móðurkirkjuna miklu í Alexanöríu og
patríarkana og klerkalið þeirra. Eg gæti gert
meira fyrir guð þar en hér . , . Ekki svo að
skilja, að eg fyrirlíti vinnuna . . . eða sé ykk-
ur vanþakklátur, fjarri fer því. En mig langar
út í baráttuna. Lofið mér að fara. Eg er ekki
óánægður með ykkur, heldur með sjálfan mig.
Eg veit það er göfugt að hlýða, en ennþá
göfugra að kasta sér út í hættuna. Pví má eg
ekki sjá heiminn líka, ef þið hafið séð hann?
Ef þið hafið flúið hann, af því að ykkur fanst
hann ofvondur til að lifa í honum — því ætti
eg þá ekki að geta komið til ykkar aftur, ef
mér reynist hann eins? Ekki hefur Kýrillus og
söfnuður hans flúið burtu frá honum.«
Fílammon bar þessa ræðu fram í einhverju
fáti, inst úr djúpi hjartans; hann stóð á önd-
inni, enda bjóst hann við að ábótinn mundi láta
hýða sig undireins. Og. hann hefði tekið því
með stillingu. Pað hefðu allir gert í þessu
klaustri, hvað hátt sem þeir voru settir. Pví
ekki það? Peir höfðu bundið sig skilyrðic
lausri hlýðni við Pembó ábóta, hinn vitrasta,
göfuglyndasta og bezta af þeim öllum; þeir
voru bundnir honum með margra ára hlýðni,
og höfðu tekið hann fyrir ábóta, og svarið
honum hlýðni og undirgefni. Og þeir hlýddu
honum með ást og auðsveipni, eins og bezt
má verða í her. Enda var til þess tekið, að
enginn væri jafngóðum aga alinn eins og þeb-
versku munkarnir í Egyftalandi.
Gamli ábótinn reiddi stafinn sinn tvisvar til
höggs, og lét hann aftur síga tvisvar sinnum.
Svo bauð hann Fílammoni að falla á kné, en
gekk síðan hægt til kofa Áfúgusar og horfði
til jarðar.
Áfúgus var í miklum metum í Láru. Pað
var eitthvað dularfult með hann, en guðrækni
hans, auðmýkt og blíðleiki hafði enn meiri á-
hrif fyrir það. Það lék sá grunur á meðal
munkanna, að hann hefði einhverntíma verið
mikill maður og haft há völd, ef til vill í
sjálfri Rómaborg. Pembó ábóti virti hann mjög.