Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Síða 10

8
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
böndunum og vinnufjötrunum, verðum við að
bera fjötra vora með auðmýkt, gera hinar lægri
þarfir þessa líkama að ímynd hinnar guðlegu
fæðu skynseminnar. Aldin með baunum og
hrísgrjónum bíða þín í næsta herbergi; brauð
er þar líka, ef þú forsmáir það ekki.«
cRrælafæði,* svaraði hann; «já, eg skal
borða og fyrirverða mig fyrir að borða. Bíddu
við, sex nýir lærisveinar voru í morgun í stærð-
fræðisskólanum. Hann vex, stækkar. Við höfum
okkur áfram.«
Hún andvarpaði við. »Af hverju veizt þú,«
sagði hún, »að þeir hafi ekki komið til þess
aðeins, að læra einhverja veraldardygð? Und-
arlegt er það, að mennirnir skuli láta sér nóg
vera að skríða í duftinu og vera menn, og eiga
þó kost á að nálgast guðina; það fellur mér
þyngst, að sömu mennirnir, sem safnast í kenslu-
sal minn að morgninum og láta sem hvert orð
sem eg segi, sé eins og goðasvar sannleikans,
safnast utanum burðarstól Pelagíu að aftni og
leika teningsleik og drekka á nóttunni, og ef
til vill annað enn verra. Eg veit þeir gera það.
En að Pelagía skuli hafa meira að segja en eg.«
I þessum svifum kom ainbátt inn í herberg-
ið og sagði í fáti: »Hinn dýrlegi herra, skatt-
landsstjórinn, kemur. Vagninn hans hefir stað-
ið litla stund við hliðið — og nú kemur hann
upp.«
»Hvað svo sem ætti mér að bregða við
það, flónið þitt,« sagði Hypatia — svo hét
konan — og reyndi að láta sem ekkert væri,
»vísaði honum inn.«
Dyrnar opnuðust og inn kom þriflegur mað-
ur, smáger í andliti, skrautbúinn, í ráðherrabún-
ingi, með gull og gimsteinahringa og men um
hendur og háls; lagði frá honum, sterkan þef
af fjölda ilmvatna. »Fulltrúi keisaranna gerir
sér þá sæmd,« sagði hann, »að fórna á altari
Aþenu, og er utan við sig af gleði af því að
sjá indælli eftirmynd gyðjunnar, þar sem mey-
prestur hennar er, en mannleg augu hafa áður
Iitið. Reiðst mér ekki, en eg get ekki talað
öðruvísi en eins og heiðingjar, þegar eg stend
undir ofurvaldi augna þinna.«
»Sannleikurinn er sterkur,« sagði Hypatia,
stóð upp brosandi og hneigði honum.
»>Svo segja menn. Hinn ágæti faðir yðar
hefur farið. Hann er ofóframfærinn, en hann
hefur engan hug á stjórnmálum. Nú, þú veizt,
eg er kominn til að leita ráða þinna sem ann-
arar Mínervu. Hvernig hefir hinn óstýriláti skríll
í Alexandríu hagað sér á meðan eg var að
Jieiman?«
»Hann hefir jetið og drukkið og gift sig.«
»Og líklega aukið kyn sitt þýst eg við,«
sagði landsstjórinn, »Pað ber þá minna á því,
ef eg læt krossfesta fáeina tugi við næsta upp-
hlaup — því það hef eg fastráðið. En hvernig
gengur með skólana?
Hypatia hristi raunalega höfuðið.
»Strákar verða aldrei nema strákar,« rausaði
hann áfram; »eg segi mig sjálfan sekan. Eg sé
það betra og felst á það, en fylgi hinu verra,
eins og hann Óvíð okkar segir. En þú mátt
ekki dæma okkur hart 'fyrir það. Hvort sem
vér hlýðum þér eða ekki heima fyrir, þá ger-
um við það opinberlega. Og ef við gerum þig
að drotningu í Alexandríu, þá verðurðu að lofa
lífvörðum þínum og hirðmönnum að slá sér
ögn lausum. Nei, farið þér nú ekki að and-
varpa, þá verð eg óhuggandi. Svo mikið er víst,
að versta keppisystir þín er koniin upp í eyði-
merkur og leitar að guðaborginni fyrir ofan
fossa.«
»Hverja áttu við?« sagði hún með heldur
óheimspekilegri forvitni.
»Pelagíu auðvitað,« svaraði hann, »eg hitti
þetta yndislegasta af öllum óhæfum mannanna
börnum miðja vegu milli Pebu og Alexandríu.
Hún er orðin að forngyðju hreinlyndrar ástar.«
»Og hvern elskar hún, segðu mér það?«
»Einhvern gotneskan risa. Pað eru ljótu
ménnirnir, sem komnir eru af þessutn þussa-
þjóðum. Hvenær sem eg gekk með honum var
eg dauðhræddur um að þetta ferlíki træði mig
undir fótum.«
»Hvað? hefur þú niðurlægt þig til að tala
við þennan villimann?«
»Sannast að segja þér, Hypatia, hafði hann