Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Qupperneq 13

HYPATIA.
11
hina um hrossalækningar, yrkir sálma og drekk-
ur vín fram á nótt. Er uppi með hröfnunum á
morgnana og rausar Iangan tíma um það, hvern-
ig heimspekingarnir eigi að halda sér frá heim-
inum. Guð varðveiti mig frá þeim vindhana.
Annars var kerling mér samferða á skipinu, og
hafði eitthvað meðferðis, sem þér mundi líka
að sjá. Hún lánaði Sýnesíusi peninga til þess
að berja á þessum svarta ræningjalýð, sem þá
fór brennandi og bælandi um bygðirnar. En
svo fór hún til ræningjanna sjálf, og keypti að
þeim allar anibáttir, sem þeir höfðu rænt, fyrir
glertölur, perlur og gamalt járn, og kom svo
með vænan farm af lybiskum fríðum, og þar
er víst eitthvað að hafa fyrir landsstjóra, sem
hefur gott vit á sliku. Pú mátt þakka mér fyr-
h, að eg sagði þér til þess.«
»Já, þegar þú ert búinn að sjá um þig
sjálfan, Rafael minn góður.«
Datt ekki í hug; konur eru leiðindaskepn-
Ur, og það fann Salómon út fyrir löngu.«
^Jæja þá, en sleppum nú þessu máli, en
hlustaðu á annað, jarðneskan hégóma. Hann
Kýrillus hefur skrifað mér, að þið Gyðingar
hafið gert samtök að drepa alla kristna menn.«
i»Nú, hvað er á móti því? Eg vildi af heil-
um hug að það væri satt, og finst reyndar
mjög sennilegt, að það sé satt.«
»Hvað, í nafni hinna ódauðlegu dýrlinga
— maður, þér er þó ekki alvara?« sagði Órestes.
»Höfuðenglarnir forði því. Mér kemur það
ekki við. Þjóðin mín er, eins og allur heim-
urinn, tómur fíflalýður, og er víst að hugsa
um eitthvað þessháttar. Auðvitað ávinna þeir
ekkert með því, svo að þú þarft ekki að gera
Þér miklar áhyggjur af því.«
^Eg verð þó að svara Kýrillusi einhverju.«
^Spurðu þá ekki eftir neinu. Pá getur þú
sagt með góóri samvizku, að þú vitir ekki til
Þess.«
*Þá er líka fáfræðin bezt fyrir stjórnar-
mennina. Og þú ætlar þá ekki að hraða þér
burtu héðan?«
»Mér dettur ekki í hug að fara fyrst um
sinn,« svaraði Rafael.
»Fyrr en þá að svo sem tíu dögum liðn-
um?« spurði Órestes.
»Já, þegar alt er um garð gengið.«
»Og ekki dugir að sakast um orðinn hlut
— það er gullvæg huggun í þeim talshætti,«
sagði landstjórinn.
»Hann er rót og mergur allrar heimspeki,«
mælti Rafael, »en kemur ekki Kýrillus þarna
ofan riðið við Kaisareion — afbrigða myndar-
legur karl, ef hann væri ekki svo svipljótur
sem hann er.«
»Og lærisveinar hans og klerkalið á eftir
honum. Pað er Ijóti þrælasvipurinn á þessum
langa drjól, lesaranum, eftir fötunum að dæma.«
»Parna eru þeir að stinga saman nefjum.
Guð gefi þeim góðar hugsanir og betri svip.«
»Amen,« segði Órestes með hæðnishlátri.
En hefði hann heyrt, hverju Kýrillus svaraði
Pétri lesara, hefði hann sagt »amen« í alvöru.
»Pú segir hann hafi komið frá Hypatiu?«
sagði Kýrillus, »og þó kom hann ekki til borg-
arinnar fyr en í morgun.«
»Eg sá fereykið hans þar úti fyrir hliðun-
um, þegar eg kom hér ofan strætið fyrir lítilli
stundu,« svaraði Pétur.
»Og eina tuttugu vagna hjá líklega?«
»Gatan troðfull. Þarna, líttu fyrir hornið
— vagnar, burðarstólar, þrælar og gosar. Hve-
nær ætli sjáist önnur eins aðsókn þangað sem
betur skyldi,« sagði Pétur, Kýrillus svaraði
engu, og Pétur hélt áfram:
»Pangað, sem hún ætti að vera — við hlið-
ið þitt í Serapejon, faðir.«
»Heimurinn, holdið og djöfullinn hafa sína
vegi, og meðan þeir fara þá vegi, er ekki að
búast við að þeir komi til okkar,« sagði Kýr-
illus.
»En ef við tækjum af þeim vegina?«
»Pá kæmu þeir ef til vill til okkar, en
djöfullinn með, ef þeir hefðu ekkert annað sér
til afþreyingar. En hvað bíður síns tíma. En
meðan þessir kenslusalir standa og myndasöfn-
in, þessi leikhús satans, þar sem djöfullinn
breytir sér í Ijósengilsmynd, líkir eftir dygðun-
um og klæðir þjóna sína kápu réttlætisins —
2*