Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Qupperneq 14

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
á meðan verður guðs ríki fótum troðið í Al-
exandríu, og veraldarhöfðingjarnir verða höfð-
ingjar hennar með öllu sínu liði, skylminga-
mönnum, loddurum og okurkörlum, í staðinn
fyrir biskupinn og hinn lifandi guð.«
Með það gengu þeir biskupinn og lesar-
inn inn í dimma og þrönga sjómannagötu, er
lá út í úthverfi borgarinnar, þar sem hinn arg-
asti skríll hafði bækistöðu sína.
»Besti byr útifyrir nú, Rafael, hraðbyri fyr-
ir hveitiskipin,« sagði Órestes.
»Eru þau farin?«
»Já, því ekki það? Fyrri skipin fóru fyrir
þrem dögum — hin læt eg fara í dag.«
»So — jæja — En hefurðu ekkert frétt af
Heraklíanusi?« sagði Gyðingurinn ennfremur.
»Heraklfanusi? Hvað í . . . í allra heilagra
nafni koma honum við hveitiskipin mín, þó
hann sé jarl í Afríku?«
Ekki neitt — og kemur ekki mér við. En
hann kvað ætla að búa til dálitla uppreisn . .
. . en nú erum við komnir heim til þín.«
»Hvað ertu að segja?« sagði Órestes í
fáti.
»Já uppreisn — ráðast á Róm,« sagði Rafa-
el út í bláinn.
»Réttlátu guðir — réttláti guð, ætlaði eg
mér að segja — ein plágan enn. Komdu inn
og segðu þessum margþrælkaða landstjóra —
talaðu ekki hátt í guðanna — guðs bænum —
bara að bannsettir þjónarnir hafi ekki heyrt.. ..«
»Ja — ekki annað en að snara þeim í sík-
ið, ef þeir heyra svo vel,« sagði Rafael og
rölti tómlátlega inn í súlnagöngin og húsgöng-
in á eftir dauðhræddum landstjóranum.
Órestes hélt í fátinu beina leið inn í lítið
og afskekt herbergi og Rafael á eftir; hann
Iæsti því vandlega, fleygði sér ofan í hæginda-
stól og horfði ráðalaus framan í Gyðinginn,
»Segðu mér alt undireins,« sagði Órestes.
»Eg hefi ekkert meira að segja,« svaraði
Rafael, setist niður og handlék tómlátlega lítinn
silfurrýting. »Eg hélt þú víssir þetta út í hörg-
ul — annars hefði eg ekki nefnt það á nafn.
Það keinur mér ekkert við,«
Órestes var eins og flest munaðarlíf Iítil-
menni, einkum Rómverjar, afaruppstökkur, og
reiddist nú ákaflega. »Djöfull og helvíti, þitt
ósvífna aðskotadýr — þú ert nokkuð bíræfinn
um of; veiztu hver eg er, bölvaður Júðinn?
Segðu mér sannleikann, annars skal eg að mér
heilum og lifandi toga hann út úr þér með
glóandi töngum.«
Rafael setti upp harðan þverúðarsvip. Gamla
Gyðingseðlið kom í ljós út í gegnurn heim-
spekingsblæjuna. Hann glotti þó alvarlega og
sá alvörusvipur fór honum vel. Og hann svar-
aði: »Pá verður þú, landstjóri góður, sá fyrsti,
sem getur pínt Gyðing til að segja það, sem
hann vill ekki segja með góðu.«
»Við skulum nú sjá það,« sagði Órestes
hátt. »Komið hingað, þrælar,« og hann klapp-
aði saman lófunum.
»Vertu rólegur,« sagði Rafael og stóð upp.
»Dyrnar eru Iokaðar, flugnanetið hangir fyrir
glugganum, og hnífurinn sá arna er eitraður.
Ef eitthvað kemur fyrir mig, rísa allir pen-
ingaleigjendur Gyðinga upp, og þá muntu
deyja hinum versta dauða innan þriggja daga.
Pað er ráðlegra að sitja og hlusta rólegur,
eins og lærisveinn Hypatíu, á það, sem aðrir
hafa að segja þér, en ímynda þér ekki að
aðrir geti sagt frá því, sem þeir vita ekkert
um.«
Órestes stiltist nú og sló þessu upp í gam-
an. Rafael hélt áfram:
»Petta er annars mikilsvert, að minsta kosti
fyrir heiðna menn. Heraklíanus ætlar áreiðan-
lega að gera uppreisn; hann hefir safnað skipa-
liði, haldið eftir hveitiskipunum, og ætlar að
skrifa þér um að gera hið sama, og láta þannig
koma upp korneklu og sult í Róm. Rað er
alt undir þér komið, hvernig þú tekur í það.«
»Og það aftur undir því komið, hvað hann
ætlar sér.«
»Auðvitað; hann getur ekki búizt við neinu
fyr en þú veizt — við skulum orða það vægi-
lega — hvort það borgar sig fyrir þig að vera
með.«
Órestes sat og var hugsi. »Auðvitað,« sagði