Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Síða 20

18
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hún hafði vanið sig á, eða henni var meðfædd,
sem veitti henni létt að vinna allra hjörtu og
eins mitt, og eg var sæll í þeim mjúku bönd-
um, sem mér fanst hún leggja á tilfinningar
mínar. Aldrei hefur mér fundizt sólin skína
eins fagurt, fuglarnir syngja jafn yndislega og
ylmur blómanna jafn hressandi, sem á þessum
vormorgni ástar minnar. Mér fanst tillit hennar
svo innilegt er augu okkar mættust. Eg þóttist
sjá geisla ástarinnar í augum hennar og létt
roðaleiftur á kinnum hennar, þegar við vorum
saman, og þó áræddi eg ekki að segja henni
það, sem hundrað sinnum svo að segja var
komið út á varir mínar. Eg var ekki svo viss
um að hún mundi endurgjalda tilfinningar mín-
ar; ef til vill var það bara hlýleikinn og vin-
áttuþelið, sem hún sýndi öllum í húsinu, sem
eg var að hugsa að væri endurgoldin ást.
Einn dag, þegar setið var að miðdegisverði,
komu póstbréf inn til okkar; þar á meðal var
bréf til frúarinnar; þegar hún hafði litið á ut-
anáskriftina lauk hún bréfinu upp með gleðibrosi.
»Ruðólf kemur á morgun,« sagði hún glöð í
bragði, »og hann segist muni geta dvalið hér
14 daga. Það var ágætt, að eg gat fengið hann
til að koma út til okkar.«
Mér varð af hendingu litið á Emilíu, og
sá eg, að hún roðnaði út að eyrum og hún
laut niður að diskinum til að dylja það.
»RúðóIf er yngsti bróðir minn,« sagði frú
Möller og sneri sér til mín. »Hann hefir ný-
Iega tekið lögfræðispróf. Eg vona að yður
þyki mikið til hans koma. Emilía og hann urðu
góðir vinir, þegar hann var hérna um jólin í
vetur.c
Eg muldraði eitthvað um að mér mundi
efalaust geðjast að honum, eða eitthvað á þá
leið. Eg vissi naumast sjálfur hvað eg sagði,
en eg tók eftir því, að Emilía skifti aftur litum
og varð náföl. Eg fann til stings í brjóstinu,
Sárindastings í hjartastað. Mér var ekki rótt
síðari hluta dagsins, og vonleysishugsanir héldu
fyrir mér vöku meiri hluta næturinnar; mig var
farið að gruna, að hinn fagri draumur ástar-
nnar væri bráðum á enda.
Næsta dag var sendur vagn til járnbrautar-
stöðvarinnar til þess að sækja Rúðólf, en vagn-
inn kom svo búinn aftur. Eg var farinn að vona,
að hann mundi hafa hætt við ferðina, en eftir
litla stund kom maður á fæti innan úr þorp-
inu með Emilíu. Petta var hann, og mér fanst
að það mundi ekki vera tilviljun ein, að þau
höfðu hitzt. Hann bar körfu hennar og masaði
í sífellu og leit ekki af henni. Eg fékk þegar
óbeit á manninum.
Þessi óbeit fremur óx en minkaði við kvöld-
verðinn, þegar við vorum nefndir hvor fyrir
öðrum. Hann barst mikið á, og Ieit auðsjáan-
lega smáum augum á okkur hin. Hann gerði
sér mjög dælt við Emilíu og talaði við hana
á þann hátt, að auðheyrt var að hann þóttist
standa langt yfir henni að allri mentun. Fyrir
þetta hataði eg hann. Hún aftur á móti var
eitthvað rög og hikandi í viðtali við hann, og
komst sú hugmynd inn hjá mér, að þau byggju
yfir einhverju launungarmáli sín á milli,
Eg hef líklega eigi getað dulið gremju mína
þetta kvöld, því þegar Emilíu einu sinni varð
litið til mín, hrökk hún við og sneri sér frá
með geðshræringu, sem hún gat ekki dulið.«
»Þvi get eg vel trúað,« sagði organleikar-
inn, »en hvað gerðist svo þar á eftir?«
»Upp frá þessu fann eg að breyting varð
á viðmóti því, sem við Emilía sýndum hvort
öðru, enda var nú kandídatinn oftast í nánd
við hana, og eg forðaðist hann sem mest eg
mátti, því að eg hafði andstygð á honum.
Um þessar mundir barst mér bréf, sem til-
kynti mér fráfall föður míns. Þér er kunn-
ugt, hvernig skapsmunir hans voru síðustu ár-
in, og að samkomulag okkar því miður var
ekki eins og það hefði átt að vera; þó fullvissa
eg þig um, að andlátsfregn hans olli mér sárrar
sorgar, og það var með harmþrungnu hjarta,
að eg skundaði inn í stofu til kammerráðsins
og konu hans til að segja þeim, hvernig kom-
ið væri högum mínum, og sýndu hjónin mér
sanna hluttekningu. Kammerráðið veitti mér
góðfúslega leyfi til að fara úr vistinni, og var
inér þó kunnugt um, að honum kom baga-