Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 34
80
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að eg nokkurntíma kom til Hatchstead,
hélt hún áfram jafn blíðlega og áður, —
»að eg kom yður til að fara til Lundúna,
að eg hitti yður í Drury Lane — og að eg
bað yður að koma hingað í dag. Mér datt
aldrei í hug, að þér væruð svona... svona
mikið flón. — Eg hefi ávalt verið meðal
leikara og hirðmanna — og svo hjá. . hjá
öðrum... Mig hefir aldrei dreymt um, að
þér munduð taka þetta svona... Mér finst
það svo leiðinlegt.« »Það stendur í þínu
valdi að gefa mér sælu, sem er þúsund
sinnum dýpri en sorg sú, er þú hefir bak-
að mér,« mælti eg með lágri rödd.
Það varð löng þögn. Hún leit í kringum
sig til hægri og vinstri, eins og hún væri
að hugsa um að flýja, svo hló hún, en
varð strax aftur alvarleg og sagði: »Eg
veit ekki hvers vegna eg hló.« Og hún
andvarpaði. »Þér megið ekki reiðast mér,
Símon... Eg ætla að segja yður nokkuð.«
»Eg skal hlýða á þig alveg rólegur,«
svaraði eg. Hún beygði sig áfram og
roðnaði. »Símon, Símon,« hvíslaði hún.
Eg heyrði að rödd mín var hörð, alvarleg
og köld, þegar eg svaraði: »Eg bíð eftir
því, sem þér ætlið að segja!« »Og þér
ætlið ekki að dæma mig of hart?« »Eins
og eg er lifandi...« »Símon!« Eg leit upp
og niætti hinum tindrandi augum hennar.
— »Símon, hvað er maður sá, sem þér
þjónið, sem þér eruð stoltur af að þjóna
— hver er hann? — Eg spyr.« Hún hló
við sigrihrósandi. — »Skiljið þér mig
Símon? finst yður ekki, að eg gæti verið
verðug til að kallast greifaynja?«
Þegar eg heyrði þessi orð og skildi
þýðingu þeirra, varð eg svo gagntekinn
af sársauka og skelfingu, að eg greip
báðum höndum' fyrir andlitið og lét fall-
ast aftur á bak í stólinn eins og veikur
eða drukkinn maður. Nú sá eg loksins
fyrir víst, að gimsteinninn var ekki
nema glerbrot — og bergmálið af orðum
hennar og hlátri hélt áfram að hringja,
fyrir eyrum mínum.
»Eg get ekki komið með yður, Símon,«
heyrði eg hana segja og hlægja á ný —
»þér hljótið að geta séð það — eg get
ekki komið.«
Eg sat grafkyr og heyrði stöðugt eins
og bergniálið af hlátri hennar. Mér var
ómögulegt að hugsa um neitt annað, en
þann ömurlega sannleika, sem hún hafði
neytt mig til að skilja. Ungur og óreynd-
ur eins og eg var, gat eg ekki annað en
fylst máttvana reiði yfir því að engu var
hægt að breyta. Hláturinn dó á vörum
Nelly, og eg fann, að hún lagði hönd sína
ofan á mína eins og hún væri að biðja um
samúð í raunum, sem hún þó naumast
skildi nema að hálfu leyti. Eg kippti
hendinni að mér. — Það eru þesskonar
smáatvik, sem oft og tíðum fylgja manni
eins og ásökun alla æfi. Enn sker það
mig í hjartað, að eg skildi gera þetta.
Alt, sem hún hafði sagt mér, var eg bú-
inn að heyra aðra segja um hana áður —
og eg vissi að það var satt. En eg kippti
að mér hendinni, áður en eg gat hugsað
neitt — og nú óska eg, að eg hefði ekki
gert það.
Eg leit upp. Hún hélt hendinni á lofti
eins og hún væri að virða hana fyrir sér.
Hún brosti við mér. »Brennir hún, sting-
ur hún — eða gerir hún yður óhreinan,
Símon?« spurði hún. »Lítið þér á hana-
Er hún ekki alveg eins og hún var?« Hún
lagði hendina fram á borðið við hliðina á
minni, og beið þess að eg tæki hana. En
eg gerði það ekki. »Hún er alveg eins og
hún var áðan, þegar þér kystuð hana.«
Eg stóð þunglamalega á fætur, og án
þess að hugsa, án þess að vita hvað eg
gerði, gekk eg í áttina til dyranna. Mér
varð það ósjálfrátt, að reyna að komast
burtu. — Mér varð litið á hana og sá þá,
að dökkur roði færðist yfir kinnar henn-
ar og augun urðu blind af tárum. — Hún