Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 45
NORÐUR Á KOLBEINSEY.
91
Blæjalogn um allan sjó. —
Seglin blöktu vindlaus við hún, og bar
straumurinn okkur út og norður að
Kolbeinsey.
Við höfðum ekki nokkurn hlut að gera
annað, en að reyna að halda skipinu í
horfinu, og' bera seglin til ef eitthvað
kulaði, og lifðum við félagar á skipinu nú
mesta makinda lífi.
Við sem vorum á vöku, röltum af og
til um þilfarið, og horfðum út á staflygn-
an sjóinn. — Voru þá nokkrir með pípur
í munninum og reyktu í gríð og ergi. Og
leið nú ekki á löngu að sumir færu að
flatmaga sig, ýmist þar sem þeir voru
komnir uppi, eða að þeir skreiddust niður
undir þiljur, og lágu þar endilangir á
koforti sínu í hásetaklefanum.
Landið var að sjá að mestu horfið í
sjó. Aðeins sást á nokkra fjallatinda eins
og hvítar bólur upp úr spegilsléttu haf-
inu út í sjóndeildarhringnum. Lifrauð
góðviðrisblæja lá jyfir vesturloftið spöl-
korn fyrir ofan sól að sjá, og rann bless-
uð sólin sjálf með hafsbrúninni, eins og
gullrauð kúla.
Skipstjóri var ungur og frískur mað-
ur. Hann var staddur á þiljum uppi, og
kallaði til mín og bað mig að sjá um, að
kaffið yrði hitað fyrir vökuskiftin.
Eg vissi upp á hár, að skipstjóri sagði
þetta mikið frekar til hans Munda litla,
en til mín, Mundi stóð rétt við hliðina á
Uiér, framan vert við káetuþakið. Mundi
var rjóður og heitur í andliti, og gaf
hann fuglunum auga, sem voru á sífeldu
flökti rétt við skipshliðina.
Nú gerði eg ósköpin öll úr þessari elda-
uiensku, og leit þá Mundi á mig stórum
uugum, eins og hann hefði aldrei séð mig
fyu. — Mér hafði nú líka orðið það á í
einhverri græsku að hnýta Kolbeinsey við
þetta eldamenskustarf, og það þurfti
heldur ekki meira til þess að koma í-
Utyndunar-aflinu af stað hjá drengnum.
Mundi bar sig nú töluvert mannalega,
og var hann að totta hálftóma krítarpípu.
En þó held eg, að hann hafi verið orðinn
meira ruglaður í höfðinu af öllu því rugli,
sem búið var að þjappa inn í höfuðið á
honum um Kolbeinsey, eftir það að okkur
hugkvæmdist að koma þar við. — Versti
gallinn á stúlkum í Kolbeinsey væri sá,
hvað þær gætu verið blóðfeimnar við
unga menn, sem kæmu frá landi, og yrðu
þeir líka sjálfir að vinna margar þrautir
í fyrsta skifti, er þar væri á land stigið.
---------Nú var svo fyrir Munda komið,
að hann trúði meiripartinum af því, sem
að honum var logið, — bara með því
móti, að því væri sæmilega fyrir komið,
og var ekki frítt við að brosað væri að,
hvað mönnum gat verið upp sigað með
þessa vitleysu. Eg vissi nú hvað Munda
leið í þessu efni. Hann hafði spurt mig
að mörgu — í trúnaði — um Kolbeinsey,
og hafði mér tekist það furðanlega að
sannfæra drenginn; og nú hlakkaði
Munda ósköpin öll til þess að sjá þetta
fyrirheitna land, sem flyti í mjólk og
hunangi, eða með öðrum orðum, væri
krökt af fugli og kvenfólki.------
Við Mundi gengum nú ofan, og fór eg
að lífga við eldinn. En Mundi lagðist
endilangur á kofortið sitt, og hlóð sjó-
fötum undir höfuðið.
Það voru nú miklar svefnhrotur í
mönnum, og sá eg það á öllu að Mundi
var að draga dám af þessu móki. —
»Ertu að sofna drengur?« spurði eg, og
sauð niðri í mér hláturinn. Eg vissi hvað
með drengnum bjó. Hann hafði “áðar
lúkurnar á maganum.----------
»Nú — líður — mér — vel,« stamaði
Mundi, »bara að þið væruð ekki að
skrökva að mér, — um — stúlkurnar.« —
»Ósköp ertu vitlaus drengur,« svaraði
eg, »að trúa ekki öllu því, sem í kverinu
stendur.«
12*