Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 8

148
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
glömruðu við steinaxirnar, þegar vindur-
inn tók í þau.
í miðjum kofanum sat maður á stóli.
Þrælarnir æptu upp og veifuðu blysunum
í hvert sinn, sem þeir komu auga á rauðu
húfuna hans eða hálsbandið, sem búið var
til úr bjarnartönnum og breiddi sig í mörg-
um röðum út yfir axlir lrans. Enginn annar
bar slíkan skartgrip, og gátu því allir þekkt,
að þetta var Ura Kaipa, höfðinginn. —
Andlit hans var skegglaust en hárið stóð
stíft út í allar áttir frá höfðinu, og sanra var
að segja um hárið á loðfeldi lrans, sem var
saumaður saman úr skinnum af ýmsum
dýrum.
Ura Kaipa og nokkrir af hinum elztu,
öldungunum, voru rétt í þann veginn að
enda við fórnarmáltíðina. Þeir lröfðu litla
steinöxi til þess að kljúfa mergjarhnúturn-
ar, sem lágu á blótsteininum fyrir framan
þá, svo sugu þeir úr þeim merginn og
fleygðu brotnum hnútunum til þrælanna.
— Að lokum byrjuðu þeir að varpa hlutum
um vopn sín og skartgripi.
Höfðingi þessa þjóðflokks kallaðist alltaf
Ura Kaipa. — Áður fyrr hafði hann verið
miklu voldugri. En nú á seinni tímum var
það annar þjóðflokkur, sem meira og meira
þrengdi sér inn á yfirráðasvæði Ura Kaipa-
flokksins. Sá þjóðflokkur hafði tekið sér
bólfestu þar skammt frá, og vegna þess að
jaeir báru vopn og skartgripi sem leiftraði
af, kölluðu Ura Kaipa-menn þá „hina
leiftrandi."
Bak við stól höfðingjans stóð unglingur
með Ijósgult hár. Allir gátu séð, að lrann
var ekki í ætt við Ura Kaipa, heldur heyrði
til „hinum leiftrandi“ handan við vatnið.
— Hann hét Karilas.
Dag nokkurn fyrir iöngu síðan hafði
hann mætt Ura Kaipa í skóginum, og urðu
þeir vinir. Þeir voru þá báðir á barnsaldri,
og hvorugur þeirra vissi hve gamall hann
var. Þeir gátu aðeins talið til níu — og var
það hið mesta, sem nokkur maður í skógin-
um kunni að teija. Þeir töldu nefnilega á
fingrunum, en gleymdu æfinlega þumal-
fingrinum, sem þeir töldu með.
Ura Kaipa-fólkið var bráðþroska, en elt-
ist líka miklu fljótar en aðrir. Þess vegna
var það, að höfðinginn sat nú hér með
brúnleitt og hrukkótt andlit miðaldra
manns, en vinur hans var ekki nema ungl-
ingur, grannur að vaxtarlagi og ekki full-
þroska.
— Karilas, Karilas! hrópuðu öldungarnir
háðslega til lrans, því að þeir öfunduðu
hann mjög af kærleikum, sem hann var í
við höfðingjann. — Hvers vegna stendur þú
þarna og drúpir höfði? Komdu hingað og
varpa hlutum, eins og við hinir.
Iíarilas stóð eins og áður þegjandi bak
við stólinn og lrreyfði sig ekki. Þá fóru hin-
ir að hlæja.
— Nú, jrað er satt, sögðu jreir — hvað átt
þú til þess að leggja undir? Þú, sem ert hér
framandi og annarrar ættar. Viltu ekki
kasta og leggja fötin þín undir, svo að þú
verðir að ganga allsber í snjónum?
Karilas roðnaði af reiði og kom fram til
þeirra. Hann vissi vel, að hann átti ekkert
í þessum heimi annað en sjálfan sig og vin-
áttu Ura Kaipa. —
— Eg legg sjálfan mig undir, sá, sem
vinnur, eignast mig fyrir þræl, svaraði hann
yfirkominn af reiði. En vinni ég, vil ég fá
ný klæði úr bezta skinni ásamt hníf og
belti.
Ura Kaipa leit til hans ásökunaraugum.
— Eg kasta þá á móti þér, Karilas, flýtti
hann sér að segja, því að hann var hræddur
um, að einhver annar kynni að vinna bezta
vin hans fyrir þræl. Hann stakk hendinni
niður á dálítinn skinnposa, tók þar upp
steinvölu og kastaði. Það sýndi sig, að
steinninn var rauður á lit, og hafði hann þá
unnið.
Öldungarnir spruttu þegar upp, gripu
Karilas í axlirnar og þvinguðu lrann til að
leggjast niður frammi fyrir stólnum, og