Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 18

154
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
býð ég ykkur nú bezta þrælinn minn fyrir
eitthvað af því, sem þið geymið í kistunni.
— Jafnvel þó þú kæmir með fjóra þræla,
væri það lítil borgun, svöruðu þeir. En þar
sem okkur þykir nokkurs vert um vináttu
þína, Ura Kaipa, þá ætlum við að láta þetta
eftir þér. Þeir lyftu lokinu aðeins svo mikið
að þeir gátu náð í það, sem þeir leituðu að.
Það glamraði við barm kistunnar, þegar
þeir tóku það upp, og það blikaði eins og
þeir um miðja sumarnóttina héldn ofnr-
litlu af sólskininu milli fingranna. Það var
kopar og tin brætt saman í ofurlitla eir-
stöng.
Karilas varð þess var, að hönd vinarins
sleppti taki sínu. Þarna stóð hann nú seld-
ur og einmana. Hann sneri höfðinu ofurlít-
ið við tíl þess að geta horft á eftir Ura
Kaipa eins lengi og hægt var. En höfðing-
inn var þegar á leið lieim með kaupeyrinn
í hendinni. Hann sneri þessum skínandi
hlut á allar hliðar og virti hann fyrir sér.
En þegar hann kom upp á hæsta klettinn
stóð hann þar kyrr eitt augnablik. Sam-
vizkubitið varð honum óbærilegt. Og svo
slöngvaði hann þessum bita af sólinni, sem
hann hafði fengið fyrir Karilas, eins langt
út í vatnið og hann gat. — Enginn skyldi
halda, að hann hefði selt bezta vin sinn fyr-
ir vesalan vinning. Álútur eins og gamal-
menni og með reikandi göngulagi hvarf
hann svo inn á milli trjánna.
í dögun, þegar þokunni létti, létu kaup-
mennirnir frá landi og héldu út á vatnið
með hinn nýja þræl. Einn þeirra vætti
hendina í vatninu og nuddaði svo lófanum
um bátsborðið, þar sem tréð var svart og
sviðið, vegna þess að báturinn hafði verið
holaður innan með eldi. Svo tók hann
Karilas og nuddaði hendinni um hár hans,
andlit og háls, svo að hann varð allur sót-
svartur.
— „Hið leiftrandi" fólk kaupir ekki Jrræla
af eiginþjóð, mæltihinnkæniverzlunarmað-
ur við félaga sína. En nú getum við selt
strákinn með góðum hagnaði, því að liann
lítur nú út eins og hann væri af Ura Kaipa-
þjóðinni.
Karilas sat í bátnum og starði móti
ströndinni, þar sem hann hafði hlaupið um
og leikið, þegar hann var lítill, en nú var
næstum því búinn að gleyma. Þar blikaði
gult sumarsólskin yfir kornökrunum og yf-
ir stökkum við bændabýlin, sem sáust hér
og þar undir hinum heilögu eskitrjám.
Hiisin voru ki'inglótt úr leir með topp-
mynduðum þökurn. Þar var urmull af
fólki, og hann fékk glýu fvrir augun af að
horfa á vopn þess og búninga, og svo allt í
einu hrökk hann saman við að heyra hljóð,
sem hann undir eins kannaðist við. Það var
hljómur hinna miklu eirlúðra. Menn voru
einmitt að halda hátíð þarna við ströndina,
og stríðsaxir og spjótsoddar blikuðu í sól-
skininu, því að öll vopn voru úr eir. Klæði
fólksins voru úr mjúkri, hvítri ull með gul-
um leggingum og köntum, og allir báru
blikandi skartgripi. Konur báru breið háls-
men samsett úr mörgum eirhringum. Og
hið mikla og prúða hár þeirra var fest upp
með kömbum úr horni og netum úr ullar-
þræði, sem litu út eins og kóngulóarvefir.
Nú kom skrautlegur vagn niður að vatn-
inu, hann var umkringdur af herföngum,
sem allir voru vígðir til blóts. Þegar kaup-
mennirnir sáu það, flýttu þeir sér að draga
báta sína á land, og seldu þegar Karilas
sem blót-þræl. Með því að slá á hnífa sína
og ógna honum, bönnuðu þeir honum að
tala, en þeir sýndu mönnunum, sem keyptu
hann, að hann var dökkur á hár og liörund
eins og allir, sem voru af Ura Kaipa-fólkinu.
Tvær ungar stúlkur, með blómstur-
kransa nm hárið, klæddu hann þegar í
skyrtu úr nýtízku ull, og skipuðu honum í
íöðina við vagninn meðal fanganna, sem
vígðir voru til blóts. Fyrir vagninum gengu
tvær hvítar kvígur í blóðrauðum aktygjum
skreyttum með fagurlega smíðuðum eir-
plötum. Frammi á vagnstönginni hékk