Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Page 21

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
157
Hann þekkti því húsdýrin, sem þeir nú
höfðu með sér. — En meðan hann stóð
þarna og talaði og gortaði, kom allt í einu
langhyrndur kauði þjótandi aftan að hon-
urn og gaf honum svo mikið högg í hnés-
bæturnar, að hann féll kylliflatur og varð,
þégar hann komst á fætur, feginn að ná sér
í grein og klifra upp í tré.
— Þetta var hafur, stundi hann upp —
dýr þrumuguðsins og smalamannanna.
Úr næsta bát bröltu í land nokkur tröll
með löngum, stífum burstum. Þau komu
rýtandi og rótuðu jörðinni upp með trýn-
unum, um leið og þau hlupu fram lijá.
— Sjáið þið skessurnar, hrópuðu þræl-
arnir. — Þær eru frekar, sjáið, þær róta upp
jörðinni með sjálfu andlitinu.
En Sikauga gat frætt þá um, að skessurn-
ar kölluðust svín og væru hafðar í heiðri og
hávegum hjá „hinum leiftrandi hetjum.
— Svo ógurlegir eru þessir menn, bætti
hann við, enda þótt þeir séu í klæðum úr
sumarskýjum og beri vopn úr sólargeislum.
Nú fannst þrælunum, að nóg vera kom-
ið. En í sama bili lenti einn báturinn enn,
og á eftir honum syntu ógurlegar skepnur,
sem hefðu ekki verið alveg ósvipuð elgs-
dýrum, ef horn þeirra hefðu ekki verið svo
rennilega beygð og gljá-fægð. Þegar þau
voru teymd inn á rnilli runnanna með ólar-
bandinu, sem bundið var um horn þeirra,
opnuðu þau munninn og baul þeirra gullu
við eins og stærsti stríðslúður.
— Þetta eru kýr, mælti Sikauga, og þær
eru nú haldnar helgastar allra dýra þarna
Iiinum megin vatnsins. — Já, hvað er það,
sem það fólk ekki heldur heilagt og heiðr-
ar, allt frá sólinni á himninum niður að
rnold jarðarinnar!
— Ykkur heldur það þó alls ekki í heiðri,
mælti Karilas, sem nú var kominn á land.
— Allir bátarnir höfðu nú stjakað sér inn á
milli klettanna og skerjanna við ströndina.
Það rigndi steinum niður úr slöngvum
þrælanna, en hermennirnir hlífðu sér með
skjöldum sínum. Og þegar þrælarnir sáu,
að þeir unnu ekkert á, hættu þeir allri vörn.
Þeir þekktu ekki Karilas strax, þar sem
liann kom með skjöldinn hátt á lofti yfir
hjálminum. Þeim virtust allir, sem komu
frá liinni ströndinni vera hver öðrum líkir.
En þegar þeir nú heyrðu rödd hans, könn-
uðust þeir við hann.
— Mig, hinn frjálsborna mann, settuð
þið meðal þrælanna, sagði hann. — En nú
er það ég, sem geri ykkur alla að þrælum,
og héðan af skuluð þið yrkja jörðina í svita
andlitis ykkar. — En einum ætla ég að hlífa.
Hann skal sitja við hlið mér og ráða vfir
ykkur ásamt mér, því að hann elskaði ég
mikið. — Hvar er Ura Kaipa?
Þrælarnir þorðu ekki að svara honum.
Þá skildi hann, að Ura Kaipa var þar ekki
lengur, og með höfuð lútandi af sorg gekk
hann lengra inn í dalinn yfir hið safamikla
gras. Hermennirnir höfðu þegar kastað
vopnunum frá sér, og voru nú að setja
kýrnar fyrir plóginn. Konurnar komu með
nýbakað brauð og lögðu það fyrir framan
nýbrýndan plógskerann. Plógurinn átti að
byrja á því að kljúfa brauðið, til þess að
uppskeran yrði mikil. Karilas greip með
báðum höndum um plógstöngina og kýrn-
ar byrjuðu að draga. Þungt, hægt, liátíð-
lega opnaðist fyrsta plógrákin í hinni blóð-
mettu blótjörð Ura Kaipa.
Þá heyrðist þrusk inni í hnetukjarrinu.
Þar stóð Ura Kaipa með hníf sinn, sem var
orðinn slitinn, og hafði svo oft verið hvesst-
ur, að hann var ekki orðinn annað en örlít-
ill tinnubroddur, sem sat eftir í skeftinu.
Ura Kaipa hoppaði út úr kjarrinu eins og
íkorni, flaug á Karilas og reyndi af öllum
mætti að reka steinhníf sinn í hálsinn á
honum.
— Ég hata þig! urraði hann. — Ég hata
þig!
Karilas kiknaði við fyrsta áhlaupið. En
hann var nú fullþroska og var orðinn
sterkari. Hann náði föstum tökum á Ura
Kaipa og hóf hann á loft til þess að keyra