Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 22

158
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
hann niður. En þá varð hann þess var, að
hinn mikli höfðingi var orðinn svo þrótt-
laus af hungri, að lrann lá alveg aflvana í
örmum hans. Hann lagði Ura Kaipa mjúk-
lega niður við plógrákina.
— Þú hefur liðið mikinn skort í óbyggð-
inni, mælti Karilas, um leið og hann tók
bita af brauðinu, sem plógurinn hafði skoi'-
ið í sundur og rétti Ura Kaipa. — Et nú af
gróðri jarðarinnar! En Ura Kaipa sneri
höfðinu burtu með mestu fyrirlitningu.
Þá settist Karilas niður hjá honum, tók
liöfuð bans og lagði það á kné sér og gtrauk
Ulíðlega yfir hinar stirðnuðu hrukkur á
enni hans. En Ura Kaipa starði með brostn-
um augum á steinguðina. Og Karilas skildi
nú, að hann var andaður.
— Fólkið hérna í skóginum er vant að
jarða höfðingja sína í kofunum, þar sem
þeir hafa Jbúið, mælti Karilas. En ég skal
láta byggja mikla dys yfir Ura Kaipa að sið
minnar þjóðar. Og svo lýsi ég friði yfir
minningu hans!
Plógurinn hélt áfram að snúa við gras-
sverðinum í stórum boga — liringinn í
kringum blótstaðinn, sem við það var helg-
aður liinum nýkomnu. En á meðan á því
stóð var höggvið með meitli í klettinn, sem
þar var skammt frá. Bezti listamaðurinn,
sem var í fylgd með Karilas, hjó þar inn
myndir, er sýna skyldu, hvernig blótstað-
urinn hefði verið numinn. Þar sást hin
langa röð af bátum, orrustan við lendingar-
staðinn og húsdýrin, sem sett voru á land.
Enn sem komið var, kunnu menn ekki að
festa orð né nafn á steininn. Það var við-
burðurinn sjálfur, sem festast skyldi í
minni. Hver maður gat séð helluristuna,
og svo var það hverjum í sjálfsvald sett,
hvernig hann vildi ráða hana.
7.
Erfisdrykkja Ura Kaipa.
Þrælarnir voru nú látnir velta nokkurum
af hinum stóru steinum, sem stóðu hring-
inn í kringum blótstaðinn, saman, svo að
þeir mynduðu eins og dálítið hús. Ofan á
það var lagður hellusteinn mikill sem þak,
en möl og mold var ausið að öllum megin.
Þegar dys þessi var tilbúin komu öld-
ungarnir, sem höfðu falist í skóginum.
Þeir báru Ura Kaipa inn og létu hann sitja
uppréttan og styðja baki við vegginn. Þeir
kveiktu upp eld á milli fóta hans, og'
hengdu þar yfir pott. Svo settust þeir fyrir
framan hinn látna höfðingja sinn til þess
að neyta með honum hinnar hinnstu mál- ,
tíðar. — Blótgyðjurnar stóðu uppi á hellu-
steininum ofan á dysinni og vögguðu hon-
um hægt fram og aftur, því að með vilja
hafði hann verið lagður þannig, að það
söng og glumdi í dysinni, þegar honum var
vaggað. í stein þennan að ofanverðu, höfðu
verið höggnar margar smá skálar, sem nú
voru fylltar með feiti og viðarkvoðu, sem
kveikt var í. Hinir mörgu logar teygðu sig
upp langir og mjóir. Og á bak við skein
máninn í fyllingu.
í hallanum fyrir neðan höfðu konurnar
rakað nýslegnu grasinu saman og búið úr
því mjúka hvílu. Þar lá nú Karilas og'
menn hans. Eirhjálmar þeirra blikuðu á
greinum trjánna og skáldin kváðu og
slógu hörpustrengina. Þegar þau við og við
tóku sér hvíld, heyrðist hávaðinn frá dys
Ura Kaipa, þar sem öldungarnir nú sátu að
veizlu með honum í síðasta sinn.
— Þú etur ekki, Ura Kaipa! Þú drekkur
ekki! hrópuðu öldungarnir til hans. Þú tal-
ar ekki við gesti þína! Höfum við ekki lyft
þér á stól þinn, svo að síðustu geislar sólar-
innar gátu skinið niður um gatið á höfðinu
á þér og tekið á móti anda þínum? Höfum
við ekki raðað matarkrukkum og vopnum
þínum í kringum þig, svo að þú þurfir ekki
að vera svangur né vopnlaus, ef þig skyldi
langa til að fara á dýraveiðar einhverja
nóttina.
Meðan þeir sögðu þetta brutu þeir leir-
krukkurnar og leirfötin, sem þeir höfðu