Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 33

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
167
vita allt af létta um þennan dalfjanda. En
ég er illa svikinn ef hýðingin losar ekki um
málbeinið á honum“.
,,Það er satt“, mælti Gomez, „en ég tel
sanrt sem áður ekki hyggilegt að sleppa hon-
um, jafnvel þótt hann segi okkur leyndar-
málið. Við vitum ekki hvort hann segir satt
eða lýgur að okkur“.
„Ég er á sömu skoðun. Hann verður
sjálfur að fylgja okkur í dalinn“, mælti
Marano.
Rétt í þessu kom Hodkin til þeirra.
Marano mælti við hann:
„Ég liefi ákveðið að fela ykkur Sam að
gæta í nótt þessara þræla, sem við höfum
handtekið. En þið vitið hvað bíður ykkar
að launum, ef þið missið þá úr höndum
ykkar. Þessi herramaður“, og hann benti á
Banderas, „vill taka að sér stúlkuna, og
býðst til að greiða okkur álitlega upphæð
fyrir. Hún er falleg, svo það vekur enga
furðu, þótt hann vilji einhverju fórna
hennar vegna. Piltinn læt ég taka af lífi í
íyrramálið, til vonar og vara“.
„Ég vildi óska, að við hefðum heldur
varpað hlutkesti um stúlkuna, hún er
skratti snotur“, mælti Hodkin.
„Ertu órðinn ástfanginn, á gamals aldri?“
:sagði Marano og lrló við.
„Við höfum allir okkar veiku hliðar. En
hvað fáum við að launum fyrir að gefa eftir
■okkar hluta?“
„Hundrað dollara hver“.
„En“, mælti nú Banderas, „ég hefi ekki
•svo stóra upphæð með mér. En ég mun gera
ykkur skil síðar“.
„Hvað heyri ég“, svaraði Marano, „ertu
þá umrenningur, sem hyggst að fylla vasa
þína á annarra kostnað?"
Þessi niðrunaryrði fengu blóðið til að
■ólga í æðum Banderasar.
Hann leit leiftrandi augum á Marano og
mælti:
„Það kemur ykkur ekki við, hver ég er
>og enn minna lrvað ég ætla mér. En það vil
ég segja ykkur, að mér geðjast vel að stúlk-
unni, og að hún skal verða mín. Og ef þið
gerið hið minnsta til að koma í veg fyrir
áform mín, þá skal það verða ykkur dýrt
spaug“.
„Það er naumast munnsöfnuður“, mælti
Marano, og vildi gera gott úr öllu saman.
„En við getum verið rólegir, hann gjamm-
ar, en bítur ekki“.
„Viljið þið fá tíu dollara hver? Meira fá-
ið þið ekki“, mælti Banderas.
„Komdu þá með þá“, mælti Hodkin,
„það er smánarlega lítið, en lítið er betra en
ekki neitt".
Þetta samtal heyrðu þau, Henry og Celía,
orði til orðs, og rná geta nærri, hvernig
þeim hafi verið innanbrjósts.
„Ég vil trúa því, að öll von sé ekki enn
úti“, mælti Henry.
„Ég veit ekki hvers vegna þú getur verið
svo bjartsýnn. Mér sýnast öll sund vera lok-
uð“, svaraði systir hans.
„Mér dettur eitt ráð í hug, sem ég vona
að komi að haldi, en ég get ekki sagt hvert
það er að svo stöddu. En sá tími kemur, fyrr
en varir, að ég geti talað svo sem mér býr í
brjósti“.
XXVI.
HURÐ SKELLUR NÆRRI HÆLUM
Tveir staurar höfðu nýlega verið reknir *
niður í völlinn á þingstaðnum við Placer
Barranko. Hálfri stundu eftir það, að þeir
Marano, Banderas, Gomez og Hodkin
höfðu talazt þar við, svo sem áður var get-
ið, safnaðist ærið sundurleitur mannfjöldi
þar saman. Flest voru það karlmenn á ýms-
um aldri og af mörgum og ólíkum þjóð-
flokkum. Hár þeirra og skegg var óhirt og
úfið, fötin rifin og slitin og allt útlit þeirra
hið villimannlegasta. Konur voru og meðal
þeirra, margar ungar og flestar óvenjulega
fallegar. Margar þeirra komu svo feimu-