Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 37

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
169
veitt honum nokkra athygli, meðan á mis-
þyrmingunum stóð. Allra augu höfðu
beinzt að Celíu.
Undir eins og Marano varð þess var, að
gullleitarmennirnir voru teknir að þreytast
á leiknum, lét hann böðlana hætta refsinar-
unum og kvaddi sáralækni til að búa um
meiðsli systkinanna með æfðum og mildum
höndurn.
„Hvar er Matthías Sam?“ spurði Marano.
„Hér er hann“, var svarað með hvassri
röddu, og lítill maður olnbogaði sig gegn-
uum mannfjöldann í átt til gæzlumann-
anna.
„Hvað viltu mér, Marano?“ spurði hann
og var ekki sérlega mildur í máli.
„Þú gleymir því víst, að ég er yfirvald
ltér á staðnum?“ sagði Marano.
„Fjandinn hirði þig, þorparinn þinn!“
hrópaði Sam. — „Þú heldur víst, að þú sért
ennþá heima í ræningjabælinu þínu í Mexi-
kó. En þér skjátlast. Nú ert þú kominn yfir
landamærin; hér ert þú meðal Norður-
Ameríkumanna, sonur sæll. Og erum það
ekki við, Norður-Ameríkumenn, sem rutt
höfurn mannréttindunum braut alls staðar
í heiminum?“
Gullgrafararnir tóku undir ræðu hans
með fagnaðarópum.
„Gott, norður-amerísku borgarar", hélt
hann áfram; „en þá verðurn við líka að
Iialda merki mannréttindanna á lofti. Við
gullgrafarnir höfum okkar stóru galla, en
réttvísi okkar ætti ekki að þurfa að standa
langt að baki réttvísi annarra manna fyrir
því. — Þessi systkini líta ekki út fyrir það
að vera strokuþrælar. Það getur vel verið,
að blóð þeirra sé eitthvað blandað svert-
ingjablóði, — liið sama má þá segja um
marga frjálsa borgara í Norður-Ameríku.
En að öðru leyti líkjast þau alls ekki þræl-
um“.
„Við erum bæði frjálsborin, ekki síður
en þið hin“, hrópaði Henry.
„Þarna getið þið sjálf lieyrt, hvernig
þessu er farið“, sagði Sam. — „Mér datt það
líka í hug, að eitthvað væri bogið við þessa
þrælasögu. Og mér finnst líka réttvísin í
stjórnarathöfnum Maranos eitthvað kám-
ug. Höfum við, Norður-Ameríkumenn,
ekki þolað harðstjórn þessa mexikanska
flakkara nógu lengi?“
„Þetta er rétt! Sam hefir á réttu að
standa“, var nú hrópað úr öllum áttum.
Marano nísti tönnum. Hann skildi full-
vel, að hann var að missa undirtökin á þess-
um landshornalýð. Nú voru góð ráð dýr.
Hann varð að fá úrslitunum skotið á frest
aðeins eina nótt, og svo liiættu þeir mögla
og ærast eins og þá lysti.
„Samborgarar“, sagði hann og reyndi að
stilla sig sem bezt. — „Auðvitað hefi ég
sannanir fyrir því, að þessir tveir blökku-
menn eru strokuþrælar. Þessi þorpari hefir
sjálfur játað það í vitna viðurvist. Er það
ekki satt, Henry?“
„Ég hefi aldrei sagt annað í því efni en
það, sem ég sagði þessu fólki áðan. Ég er
frjálsborinn maður, ekki síður en þið hin“.
„Þú sérð, að vitnin eru hér viðstödd",
sagði Marano. „Segðu mér svo, hvort þið
systkinin hafið ekki hlaupizt á brott frá
manni, sem þið voruð bundin þrælsbandi?"
„Jú-ú, í vissum skilningi, en. . . . “
„Þarna heyrið þið! Þrælar eru þau“, tók
Marano fram í fyrir Henry með þrumu-
raust. — „Jæja. Ég hefi orðið þess var, að
rót nokkuð er komið á hugi manna. Við
frestum því málinu til morguns, og þá
munum við yfirheyra þrælana betur. Og ég
held, að við ættum að fela þá í urnsjá Matt-
híasar Sams á meðan, svo að hann hafi ekki
yfir neinu að kvarta gagnvart okkur. Hon-
um ber að taka fangana heim með sér og
mæta svo ásamt þeim hér á þingstaðnum í
fyrramálið. Eruð þið ánægð með það?“
„Já, já!“ hrópaði söfnuðurinn.
Ofviðrinu var afstýrt í bili. — Allra augu
beindust nú að Sam.
22