Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 38

170
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
„Ég tek vörzlu bandingjanna að mér“,
sagði hann. — „Og þegar við hittumst aftur
í fyrramálið, látum við, Norður-Ameríku-
menn, vitnaleiðslur og yfirheyrzlur fara
fram og dóm ganga í málinu“.
Sam fór brott með systkinin. Mannfjöld-
inn dreifist í allar áttir. Gæzlumennirnir,
Banderas og Gomez urðu einir eftir hjá
Marano.
„Þetta dugði í bili“, sagði hann. „Menn
munu gera sér ýmsar hugmyndir um, hvað
gerzt hafi, er þeir finna Matthías Sam rnyrt-
an í tjaldi sínu í fyrramálið, og systkinin
verða á bak og burt. En engan mun gruna,
að við eigum nokkurn þátt í því, né heldur
að við höfum erft gull hins göfuglynda
Matthíasar Sams!“
„Satt er það“, sagði Hodkin. „Enginn
grunur mun falla á okkur í því sambandi.
En ég held nú samt, að okkur sé bezt að
dvelja hér ekki allt of lengi úr þessu. Fólk-
ið er orðið leitt á okkur“.
„Já, fjandinn liafi það!“ sagði Marano.
„Ég er raunar ekkert hissa á því. Þegar við
náum tangarhaldi á arfhlutanum eftir Sam,
er okkur víst bezt að hypja okkur héðan,
eða segja að minnsta kosti embættinu af
okkur!“
í þessum svifum kom ungur maður ríð-
andi á múldýri. Banderas tók fyrstur eftir
honum og hvíslaði að Gomez:
„Hver skrattinn! Þarna kemur Gonsalvo.
Ég verð að koma í veg fyrir það, að hann
gefi þeim nokkrar óþægilegar upplýsingar."
Hann flýtti sér á móts við hann með
miklum vinalátum.
„Hvernig tókst yður að komast niður í
dalinn?“ spurði hann.
„Mér leiddist þar upp frá,“ svaraði
Gonsalvo, „og þegar þokunni létti, veittist
mér ekki erfitt að koma múldýrinú niður
hingað.“
„Ef þér viljið fylgja mínum ráðum,“
hvíslaði Banderas laumulega, „þá nefnið
ekki nafn yðar hér, og segið engum hvaðan
þér komuð, eða liverra erinda þér eruð
kominn á þessár slóðir.“
„Hvað á það að þýða?“ spurði Gonsalvo.
„Það skal ég segja yður síðar,“ svaraði
Banderas.
Hann leiddi unga manninn til Maranos
og Gomezar.
„Góðan daginn, ókunni ferðalangur,"
sagði gæzlumaðurinn. „Hvaðan ber yður
að?“
Gonsalvo hikaði. Honum fannst hann
kannast við röddina, en kom því þó ekki
fyrir sig, hvar hann hefði lieyrt hana áður.
„Ég kem utan úr hinni víðu veröld,"
svaraði hann.
Marano fannst einnig, að hann kannast
við rödd gestsins. Hann horfði rannsakandi
á hinn unga mann.
„Ekki er mikið á svari yðar að græða,“
tautaði hann. — „Jæja þá. Raunar kemur
það heldur engum við, hvaðan þér komið,
eða hvert þér ætlið. Aftur á rnóti skiptir
mig það nokkru, livað þér lryggist fyrir, eft-
ir að hingað er komið. Ég er nefnilega yfir-
vald hér.“
„Ég mun ekki eiga hér langa viðdvöl,"
svaraði Gonsalvo. Hann benti á Banderas
og bætti við: — „Þegar þessi maður fer héð-
an, mun ég einnig fara.“
„Viljið þér búa í tjaldi mínu, meðan þér
dveljið þér?“ spurði Marano.
„Ég hygg, að þessi herramaður kjósi held-
ur að búa í tjaldi mínu,“ sagði Banderas.
„Já, ég ætla að búa hjá jressum herra,“
svaraði Gonsalvo Marano, „en kann yður
þakkir fyrir hið vinsamlega boð yðar. Ann-
ars skal ég játa, að mér finnst ég kannast
við fas yðar og málróm."
„Herra minn trúr!“ hrópaði Marano. —
„Svei mér Jrá, ef mér finnst ekki það sama
um yður. Leyfist mér að spyrja yður að
heiti? Sjálfur heiti ég Marano.“
„Nafn mitt er Jagos,“ svaraði Gonsalvo,
„og ég er fæddur í Galveston í Texas.“
Marano varð óánægjulegur á svipinn.