Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 39

N-Kv.
DÆTUR FRUMSK0GARINS
171
Hann hafði vænzt p?ss að heyra annað
nafn.
Þeir Banderas, Gomez og Gonsalvo fóru
nú að leigja sér tjald fyrir nóttina.
„Segið mér, hvers vegna ég má ekki
nefna rétt nafn og heimilisfang mitt?“
spurði sá síðastnefndi, er þeir voru komnir
nokkuð á brott.
Banderas leit hvasst á hann.
„Hafið þér ekki átt í dálitlum erjum við
fósturföður yðar?“ spurði hann. — „Hníf-
stunga, eða livað?“
Gonsalvo náfölnaði.
„Hver fjandinn segir yður það?“ spurði
hann.
„Já. Þér sjáið, að ég veit það. En vitið
þér hvaða afleiðingar urðu af þessari hníf-
stungu?“
„Ekki með vissu,“ svaraði Gonsalvo. —
„En þetta var bara smástunga.
„Smáskeinur geta dregið alvarlegan dilk á
eftir sér, þegar gamall maður á í hlut“, sagði
Banderas hátíðlega. — Tamoraz er dauður,
og Donna Valentína hefir heitið þeim
miklum .verðlaunum, er handsamar morð-
ingja hans. Njósnarmennirnir eru þegar
komnir á kreik. Þeir komu hingað í morgun
með nákvæma lýsingu af yður“.
„Fjandinn hafi þá,“ hrópaði Gonsalvo. —
„Ég þekki gálgann í San Patricio allt of vel
til þess, að ég girnist að eiga við hann
nokkur mök.“
„Ef til vill þekkja þeir yður ekki. Og nú
ættuð þér að hafa sem minnst um yður
fyrsta sperttinn, enda munuð þér orðinn
hvíldarþurfi".
Gomez útvegaði þeim fljótlega tjald.
Banderas hjálpaði Gonsalvo af baki múl-
dýrsins og inn í tjaldið, en þegar þangað
var komið, fleygði ungi maðurinn sér strax
á gæruskinna-hægindið. Síðan héldu þeir
Banderas og Gomez á brott. Á leiðinni það-
an spurði Gomez:
„Því sögðuð þér Gonsalvo þessa lygasögu
um njósnara, sem væru á hælum hans?“
„Það er óþarfi, að hann hafi sig hér mik-
ið í frammi, því að þá væri vísast, að hann
frétti, að bandingjarnir eru hér í haldi“,
sagði Banderas. „Ég kæri mig ekki um, að
liann nái tökum á Celíu. Hún er skrambi
snoppufríð, af blökkustelpu að vera. Ég
ætla sjálfum mér þær kræsingar“.
Meðan þessu fór fram, voru þau Celía,
Henry og Matthías komin til tjaldbúðar
þess síðastnefnda. Tjaldið stóð nálægt
skarðinu, sem lá úr dalnum yfir í annan og
miklu stærri dal — ekki alls fjarri þorpi gull-
leitarmannanna. Milli þess og hinna tjald-
anna rann allbreið á, og var hún brúuð
með nokkrum trjástofnum, sem felldir
höfðu verið yfir elfina. Nokkur skógargróð-
ur var þar í nánd.
Matthías Sam fór strax að kanna sár syst-
kinanna. Sáralæknirinn virtist hafa búið
vel um þau, og sýndust þau ekki sérlega
liættuleg. Sam lánaði systkinunum ein-
hverjar spjarir að klæðast í og bjó þeim
hressandi svaladrykk.
„Nú skuluð þið sofna“, sagði hann. „Ég
fer út, en þó ekki langt í burt héðan“.
Bandingjanrir sofnuðu skjótt. Þrem
stundum síðar vakti Sam þau. Leið þeim
þá vel eftir atvikum og snæddu mat þann,
er vörður þeirra og velgerðarmaður liafði
matreitt handa þeim, meðan þau sváfu.
Þegar þau voru mett orðin, spurði Sam
vingjarnlega:
„Viljið þið segja mér sögu ykkar?“
„Það viljum við gjarnan," svaraði Henry.
Hann sagði nú Sam í stuttu máli frá
bóndabýlinu, þar sem þau systkinin ólust
upp, unz Apakkarnir réðust á búgarðinn,
rændu systkinunum og seldu þau í þræl-
dóm.
„Ég get ekki hugsað mér það,“ sagði Hen-
ry að lokum, „að það sé lögum samkvæmt
að selja mansali börn, sem fædd eru í frí-
ríkjum Norður-Ameríku.“
„Það er algerlega ólöglegt athæfi,“ svar-
22*