Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 41

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
173
Nú var tekið að rigna, og stormurinn
öskraði umhverfis þau, eins og illur andi
væri þar á sveimi. Vegurinn var brattur og
■vondur, en Sam var kunnugur leiðinni og
réð hann förinni. Að lokum urðu þau að
skríða með ýtrustu gætni upp mesta bratt-
ann. Stúlkan var að þrotum komin, en ekki
kvartaði hún, en klifraði náföl upp hengi-
flugið. Ef bjart Iiefði verið, svo að hún hefði
getað séð umhverfis sig, myndi hana vafa-
laust hafa svimað og hún steypzt niður í
ityldýpið.
Loks komu þau upp þangað, sem nokkur
tré höfðu skotið rótum í klettasprungum.
Þar hvíldu þau sig um stund og héldn sér
í trjástofnana á meðan.
„Nú er það versta búið,“ sagði Sam. „Nú
•erum við næstum því komin upp á fjallið,
og sæmilega greiðfært er niður af því aftur
hinum megin.“
Þau höfðu ekki orðið stormsins svo mjög
vör um stund, en er þau komu upp á brún-
ina, dundi ofviðrið á þeim á nýjan leik.
Blaut og hrakin skreiddust þau enn spöl-
korn áfram, en svo lögðust þau niður og
hvíldu sig rækilega. Ekkert þeirra mælti
orð af munni, en þau voru þó glöð og róleg
í skapi, því að þau fundu, að nú var þeim
borgið.
Eftir að hafa hvílzt um hríð, tóku þau
nesti sitt fram og fengu sér matarbita.
Styrktust þau nú óðum og hresstust við
hvíldina og matinn. Þegar máltíðinni var
lokið, og þau höfðu komið leifunum fyrir
aftur í föggum sínum, ætluðu þau að standa
á fætur og halda ferð sinni áfram. En allt í
einu sáu þau bjart ljós bjarma yfir fjalls-
eggjunum. Og í skini þess sáu þau einhverj-
ar verur bera við loft, og báru þær kyndla
í höndum. Þetta voru rauðskinnar á herför
og fremur æðislegir ásýndum í skini blys-
anna. Til allrar hamingju bar skugga á þau.
þar sem þau lágu undir klettabrún nokkurri.
,,Nú ætla þeir að ráðast á þorp gullgi'af-
aranna," hvíslaði Matthías Sam. „Til allrar
hamingju er brúin eyðilögð, ef morðhugur
gæzlumannanna hefir ekki þegar byggt hana
aftur, með því að þeir hafi fellt ný tré yfir
fljótið; en ekki myndi það hafa reynzt auð-
velt verk í þessu veðri. Rauðskinnunum
mun því dveljast nokkuð, áður en þeim
tekst að komast inn í þorpið. En auðvitað
tekst þeim það þó, ef gullgeitarmennirnir
verða ekki varaðir við hættunni í tæka tíð.
Og hræðileg örlög bíða þá íbúanna allra.“
„Getum við ekki aðvarað þá á einn eða
annan hátt?“ spurði Henry.
„Jú, víst getum við það, og skulurn enda
gera það,“ svaraði Sam. „En fyrst verðum
við að bjarga okkur sjálfum úr bráðurn
voða.“
Þau skriðu nú aftur niður á milli trjánna
neðan við fjallsbrúnina, því að rauðskinn-
arnir fóru sömu leið og þau höfðu komið.
Celía missti fótfestu og rann óðfluga niður
brattann. En á síðustu stundu tókst henni
þó að ná taki um trjástofn og bjarga með
því lífi sínu.
Þau fólu sig bak við trén og biðu þar á-
tekta, unz rauðskinnarnir voru komnir
langt niður í fjallshlíðina fyrir neðan þau.
Þá skriðu þau aftur upp á brúnina; þegar
þangað var komið, skutu þau nokkrum að-
vörunarskotum, til þess að vekja gullgraf-
ana. Svo flýttu þau sér yfir háfjallið og ætl-
uðu að fara að klifra niður hlíðina hinum
megin. En þá urðu þau þess vör, að annar
hópur rauðskinna var þar á uppleið, en þó
alllangt niðri í hlíðunum ennþá.
„Hér komumst við þó ekki niður,“ sagði
Sam. „En til allrar hamingju þekki ég aðra
leið niður af fjallinu. Hún er að vísu bæði
lengri og torfærari en hin. En hvað um það:
Nú eru góð ráð dýr. Fylgið mér fast á hæla.“
Að svo mæltu sneri Sam til hægri hand-
ar. Og í beljandi stormi og rigningu héldu
flóttamennirnir eftir háfjallinu, svo langt
frá brúninni, að þau sáust ekki í skini blys-
anna neðan úr hlíðinni. Þau hugsuðu til
niðurgöngu á öðrum stað, þar sem rauð-
skinnarnir yrðu ekki á vegi þeirra.
(Framhald.)