Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 42

Elias Kræmmer:
Vitastígurinn.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Framhald).
VII.
Sören gení hóstaði, svo að allt húsið lék
á reiðiskjálfi. Það var ekki venjulegur hósti,
heldur andstyggilegur þurrahósti með ein-
kennilegu tómahljóði, eins og kærni það
upp úr tóm.ri tunnu. Gottlieb hafði látið
hann fá svefnherbergi sitt, og svaf sjálfur á
legubkknum í „myndastofu" sinni. Hann
smurði Sören með kamfórusmyrslum og
lagði á hann heita ullarklúta, en Abla gaf
honum eggjapúns. Og það þótti Sören dýrð-
legir dropar, þegar það var aðeins nægilega
sterkt.
„Þú verður að fara með mér til læknisins,
eða á ég að biðja hann að koma hingað?
Það er svei mér ófært, að þú liggir hérna og
lognist út af rétt fyrir framan nefið á mér,“
sagði Gottlieb.
„Nefið á þér? Cyrano de Bergerac*)
nryndi hafa öfundað þig stórlega af því, en
þess vegna þarftu ekki endilega að stinga
því niður í mín málefni, skal ég segja þér.
Hvað kemur hósti minn þessum heimi við?
Fari svo, að hann sprengi mitt jarðneska
hulstur, þá verð ég sennilega leiktjaldamál-
ari þarna efra. Þú veizt það, vinur minn
nashyrningur, að ég get málað himininn,
skýin og sólina, lrvort sem henni þóknast
að vera að fara fætur eða í háttinn.“
„Enginn er þinn jafnoki í því, Sören“
sagði Gottlieb af hlýrri sannfæringu.
*) Frakkneskur rithöfundur og liðsforingi á 17.
öld, óhemju nefstór. — Þýð.
„Já, gamli vinur, frá málarastofunni
þarna efra, í alheimsleikhúsi himnaríkis,
koma dýrðlegar myndir, og þegar mér verð-
ur litið á þær, verð ég þögull og frá mér
numinn.“ Sören gekk út að glugganum og
leit út. Veðrið var dimmt og drungalegt.
Svört ský rak inn frá hafi undan stinnum
suðvestan stormi.
„Alltaf eru þar ný tjöld! Hvílík dásamleg
tækni, og hvílíkir litir!“ Hann stóð þarna
lengi og horfði þögull á himininn; svo
sveiflaði hann hendi og sagði:
„En putt, það er svo sem enginn vandi
að gera fallegar myndir, með annað, eins
mannval í málarasalnum!"
Gottlieb gekk til hans og nam staðar við
hliðina á honum. Hann sá hinn einkenni-
lega bjarma í dökkum augum hans, er
hann virti fyrir sér stormelt skýin. Allt í
einu sneri Sören sér við, lagði höndina á
öxl Gottliebs og sagði brosandi:
„Heldurðu ekki, að þeir sitji þarna uppi
á hápallinunr allir saman, bæði Tizian,
Rafael, Rubens og Rembrandt og máli og'
máli! Allur salurinn er troðfullur af lista-
mönnum allra alda og allra landa, og allir
eru þeir gagnteknir af guðmóðsins heilaga
eldi! Ágæti Gottlieb nrinn góði og gamli,
hugsaðu þér bara, ef við ættum það eftir
að konrast í þann listaskóla!“ Sören fékk
nýtt hóstakast og varð að setjast niður.
Gottlieb varð álryggjufullur út af vini sín-
um.
„Hefir þér liðið illa síðustu árin, Sören?“
spurði Gottlieb.