Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 49

N. Kv.
VITASTÍGURINN
179
venju sinni lézt hún ekki hafa heyrt, hvað
hann sagði. — Loksins kom síðasti maður-
inn út. Það var kornungur maður. Stráhatt-
urinn hans með bláa bandinu sat utan í
öðrum vanganum. Litli nýgræðingurinn
á efri vörinni var strokinn upp á við. Pilt-
urinn var glæsilega klæddur. Hann var í
ljósum fötum, mislitri skyrtu og með eld-
rautt hálsbindi.
,,Nú er komið að yður,“ sagði hann glað-
lega við Gottlieb og benti á dyrnar.
„Það liggur víst senniíega vel á yður yfir
því að vera sloppinn,“ sagði Gottlieb.
„Húrra! Eg er spilfrískur. Ágætis náungi,
þessi læknir! Á morgun fer ég til Ameríku,
tra-la-la-lit-hjú! trallaði hann á leiðinni of-
an götuna.
„Það er gott, að það skuli vera svona glað-
ar manneskjur hérnaefra,“sagðifrúBramer.
„O, það eru til margar glaðar manneskj-
ur í henni veröld, ef við aðeins rækjum
augun í þær,“ svaraði Gottlieb. í sama vet-
fangi kom Kröger læknir fram í dyrnar til
að loka þeim.
„O, eru þá ennþá fleiri, sem bíða? Sælar,
frú Bramer, sæll Gottlieb. Gerið svo vel að
koma inn!“
,,Þú getur farið á undan, Nóra. Ég sé, að
hestarnir þínir eru farnir að ókyrrast. Post-
ula-klárum mínum liggur ekkert á, hö-hö!“
„Þakka þér fyrir, kæri Gottlieb. Það tek-
ur ekki langa stund, það verður aðeins and-
artak, sem ég þarf að ónáða lækninn." Hún
gekk inn í húsið. Læknirinn bauð henni
sæti. Hann virti hana gaumgæfilega fyrir
sér gegnum gleraugun.
„Er frúin lasin?“ spurði hann að lokum.
„Nei, ekki er ég það, beinlínis. En í hrein-
skilni talað finnst mér það vera skylda mín
að gefa lækninum ofurlitla skýringu.“
„Gefa mér skýringu? Það er víst alger-
lega óþarft, frú mín góð!“
,,En mér finnst það enginn óþarfi, lækn-
ir, ef þér viljið miðla mér fáeinum mínút-
um af yðar dýrmæta tíma?“
„Með ánægju frú Bramer. Ég hlusta og
þegi fyrst um sinn.“
„Þér haldið víst, að ég sé mjög harð-
brjósta?"
„I hreinskilni sagt, já,“ svaraði hann.
„Af því að ég vildi ekki láta drenginn
litla fá dýrustu aðhlynningu á sjúkrahús-
inu?“
„Það er að minnsta kosti eitt af einkenn-
unum í sjúkdómsauðkenningunni, frú
Bramer."
„Elaldið þér þá, að Guð hafi gefið okkur
auðæfi til að bruðla með?“
„Já, þegar um það er að ræða að bæta úr
neyð annarra, sérstaklega barna.“
„Einnig annarra barna?“
„Auðvitað!“
„Hvers vegna hefir þá Guð gefið okkur
mönnunum, eins og einnig öllum öðrum
skepnum jarðar, þessa sterku ást til vors eig-
in afkvæmis, en ekki annarra?"
„Það má Guð vita, frú Bramer.“
„Jæja. Við berjumst fyrst og fremst fyrir
okkar eigin börnum, hlúum að þeim og
drögum að okkur af fremsta megni sem
allra mest af jarðneskum gæðum, svo að
þeim skuli líða vel. Á ég að reyna að bæla
niður þessa eðlishvöt?"
„Frúin vill ef til vill rökræða þjóðfélags-
byltingu?“
„O-nei, hún heldur nú áfram, hægfara og
skrykkjulaust, og nú eigum við sennilega
bráðum í vændum fyrirmyndar lýðræðis-
legt þjóðskipulag,“ sagði hún.
„Það held ég alls ekki, frú Bramer. Það
var einu sinni Frakklendingur, sem sagði,
að frelsi, jafnrétti og bræðralag mynýdi
aldrei að eilífu komast í framkvæmd hér á
jörð, nema aðeins á einum stað.“
„Jæjá, og hvar er þá sú paradís, læknir?"
„í kirkjugarðinum." Nú varð ofurlítil
þögn, síðan mælti hann:
„Allt á rót sína að rekja til öfundar og
efnishyggju. Það eru dásnotrar tvíburasyst-
ur! Þær eru hvarvetna á ferðinni, í hásala-
23*