Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 57

N. Kv.
VITASTÍGURINN
185
ráðstafa miðdegisverðinum. Það var ein-
kennilegt að koma hingað aftur eftir öll
þessi ár. Húsgögnin voru eins konar blend-
ingur af gömlu og nýju. Hann þekkti aftur
húsmuni Krögers frá æskuárunum. Þarna
var legubekkurinn, sem breyta mátti í rúm,
og reykingaborð úr rauðaviði með silfur-
búnum merksúmpípum frá fyrri öld. Það
var erfðafé eftir prestinn sálaða, föður hans.
Gottlieb gat ekki varist brosi, er honum
varð hugsað til þess, að pípurnar þær arna
voru einu fémætu munirnir, sem Kröger
gat sett að veði á stúdentsárum sínum, þeg-
ar honum bráðlá á peningum. í stærri stof-
unni voru einnig nokkrir stórir og þægileg-
ir hægindastólar, fóðraðir með leðri, og
stór múrsteins-arinn fyllti eitt horn stof-
unnar. Öll borð voru hlaðin læknisfræðileg-
um bókum og tímaritum. Innst var lítil
stofa með blómabyrgi út að garðinum. Þar
voru falleg húsgögn, hvítgljáuð, með silki-
fóðri, og stungu einkennilega í stúf við
óbrotin húsgögnin í hinum stofunum. A
veggjunum héngu góðar myndir, og þar á
meðal vatnslitamynd af lítilli stúlku með
einkennilega djúp og draumræn augu. Það
var eins og þau sæju til botns í sál áhorf-
anda. Hárið féll í liðuðum lokkum niður
um gagnaugun. Fyrir neðan þessa mynd
hékk brúðkaupsljóð í tréumgerð með list-
rænum útskurði. Það var auðséð, að við-
vaningur hafði skorið hana af mikilli vand-
virni og dæmafárri þolinmæði.
Gottlieb las:
Til brúðurinnar!
Lyft vængjum þínum létt til flugs
um loftin blá og víð.
Nú hvelfist hátt yfir höfði þér
þín hjartans draumsjón fríð!
Gottlieb glotti, er hann las þetta, og taut-
aði: „Lyft vængjum þínum létt til flugs,
hö-hö! Öðru hvoru taka örlögin þig á orð-
inu!“
Inni í blómabyrginu stóð saumaborð.
Það var eitt þessara venjulegu hnottrés-
borða. Hann lyfti upp lokinu og sá þar
tvinnakefli og garnvinzli, nálabréf og smá-
pjötlur, sem lágu þarna, eins og þetta hefði
verið látið þarna í gær. Öðru megin lá lítill
vasaklútur livítur. Gottlieb tók hann upp
og leit á hann. í eitt hornið var saumað
„Elín“. Þannig hefir hún þá heitið, hugsaði
Gotlieb og lagði klútinn aftur á sinn stað,
og síðan lokaði hann borðinu gætilega.
Kröger opnaði borðstofuhurðina. Kveikt
var á öllum ljósum þar inni, og á borðinu
stóð silfurskál með blómum. Hann sveifl-
aði hendinni og sagði brosandi: „Allt er til-
búið. . . . gerðu svo vel! Þú afsakar vonandi
að ég geri eins og konungurinn, leiði drottn-
inguna til borðs?“ Hann tók mynd konu
sinnar á skrifborðinu og setti hana hjá
þriðja diskinum og hneigði sig kurteislega.
Gottlieb hló. Hö-hö-hö. Þetta var skringi-
legt uppátæki, Kröger!“
„Ég hefi leitt hana til borðs á hverjum
degi öll árin sjö. Mér geðjast ekki að því að
borða einsamall. Það hefir farið ágætlega
á með okkur. Samræðurnar hafa auðvitað
verið fremur einhliða, en hamingjan góða,
það hefir blessazt. Það eru svei mér ekki öll
lijón, sem hafa þá sögu að segja, að þau hafi
setið við sama borð í sjö löng ár án þess að
hafa orðið sundurorða! Ha-ha-ha!“
„En þetta er ekki eðlilegt," ságði Gottlieb
alvarlega.
„Það sem er eðlilegt, er venjulega leiðin-
legt, Gottlieb. Hefði allt gengið sinn eðli-
lega gang, væri ég nú samkvæmt vísdóms-
legri ráðstöfun náttúrunnar allfeitur fjöl-
skyldufaðir með fimm börn, og hún feit og
bústin matróna. Til morgunverðar myndi
hún auðvitað birtast í upplituðum morg-
unkjól og útsaumuðum inniskóm og
skemmta mér á samræðum um smjörverðið
og reikning skósmiðsins fyrir skó tveggja
elztu drengjanna. Væri það ekki dýrðlegt?
Nei, kæri vinur, við skulum í lengstu lög
sætta okkur við vísdómslega ráðstöfun
24