Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 58

186
VITASTÍGURINN
N. Kv.
drottins, og henni samkvæmt var mér í
tíma þeytt út úr hringekju hjónabandsins.
Ég fékk að vísu fáeinar skrámur. En lífinu
var borgið.“
„O, skrámurnar hafa sannarlega víst
ekki verið svo smávægilegar."
„Allt er „realtivt", það er eins og vinur
minn, tryggingaforstjórinn segir, það verð-
ur „að standa í réttu hlutfalli við áhætt-
una“, ha-ha-ha! Þú hefir aldrei lagt upp í
langakstur, Gottlieb, þú hefir aðeins labb-
að beint af augum eftir rykugri J}jóðbraut-
inni; hún er hættulaus, en leiðinleg. En
við gleymum alveg að vökva vináttuna —
velkominn hingað! Skál! Kröger.hélt áfram
að skopast að hjónabandshamingju sinni.
Gottlieb gat ekki annað skilizt, en að til-
finningalíf vinar síns væri í þessum efnum
eins og þrælflókin bandhespa, sem bæði
þyrfti tíma og þolinmæði til að greiða úr.
Hann kenndi í brjósti um Kröger og hét
sjálfum sér því, að hann skyldi reyna að
hjálpa honum út úr Jressum vandræðum.
Hann fann einnig á sér, að þetta heimboð
í dag var eins konar hjálparbeiðni nauð-
stadds manns, sem rétti honum höndina.
Honum skildizt, að Kröger væri svo éin-
mana, að liann myndi sökkva dýpra og
dýpra og gefast upp að lokum, fengi lrann
enga hjálp. Hin bitra og leikandi fyndni
Iians var í rauninni aðeins hróp um hjálp.
Að svo stöddu taldi Gottlieb þó heppilegast
að halda hinum sama gleiðgosalega tón,
sem Kröger notaði sjálfur. Seinna myndi
svo vonandi heppnast að víkja honum inn
á aðalsporið, á rétta leið. Hann sló því að
glas sitt og sagði hátíðlega:
„Veitist mér sá heiður að drekka skál frú-
arinnar, hö-hö-hö!“
Kröger varð sýnilega hverft við. Sem
allra snöggvast fataðist honum jafnvægið.
Hann sat þögull og horfði í gaupnir sér.
Það var eins og hann leitaði einhvers með
augunum. Gottlieb veitti því eftirtekt og
taldi það góðs vita. Þetta stóð þó aðeins ör-
stutta stund, svo spratt Kröger á fætur, og
brá fyrir gleðileiftri í augum hans:
„Bravó! Skál frúarinnar! Hún lengi lifi!
Hann laut ljósmyndinni kurteislega og
sagði síðan við Gottlieb:
„Skál, gamli vinur, þú ert riddari fortíð-
arinnar. En líttu á hana, er hún ekki inn-
dæl? Hefirðu séð önnur eins augu?“ Hann
tók upp myndina og horfði á hana lengi og
ástúðlega. Allt í einu setti hann myndina
aftur á borðið og sagði blátt áfram og
kæruleysislega:
„Er það annars ekki furðulegt, að öll
þessi dásemd skyldi koma dettandi niður til
mín, sem í raun og veru hefi aðeins litið á
mannlega veru sem mannfræðilegt gervi.“
„Það var líka ef til vill ástæðan til þess,
að hún varð leið á þér? Hö-hö-hö.“ Kröger
sat hljóður á ný og starði fram undan sér
um hríð. En brátt urðu ný svipbrigði á and-
liti hans; bros færðist á þunnar varir hans,
og hann sagði spaugandi:
„O, þú heldur ef til vill, að hjónaband
mitt hafi verið efni í gamanleik. Að ég hafi
verið hinn vindþurri vísindamaður, sem
hafi gleymt hinu unga blóði? Onei, þar
skauztu illa fram hjá marki. . . . en við
brögðum ekki á mjöðinum. Ég hefi'í kvöld
sett fram gömlu árgangana mína, svo að
þeir geti dáið drottni sínum.“ Hann tók
aðra rykugu flöskuná og virti hana fyrir sér
með athygli.
„Old Port 1839. Ég fékk hana hjá þakk-
látum sjúklingi, gömlum útgerðarmanni,
sem mér tókst að blása lífsanda í. Það var
svo sem engin ástæða til þakklátssemi. Mað-
urinn hefði verið margfalt betur farinn, ef
hann hefði þá fengið að hverfa héðan, því
að þá var hann vel byrgur af portvíni frá
1839. Síðan hefir hann orðið vesalingur, og
fátækt og álryggjur nánustu fylgifiskar hans.
— Skál, vinur minn!“ Hann tæmdi glas sitt
í einum teyg. Síðan tók hann flöskuna og
reyndi að blása rykið af henni, en það var
svo gamalt og þykkt, að það hreyfðist ekki.