Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 20

N. Kv.
Zakarias Nielsen:
Fóstra prófessorsins.
Jónas J. Rajnar þýddi.
Eftir sigalega, þriggja stunda járnbrautar-
ferð, steig eg út úr lestinni á stöðinni S— á
Sjálandi ogskreið inn í gulan póstvagn, sem
fyrir nokkurra króna þóknún átti að tosa
mér enn fimrn langar og fyrirkvíðanlegar
mílur inn í sveitina. Eg var aleinn í vagnin-
um og hlakkaði til að mega liggja í makind-
um í fóðruðum vaxdúkshægindunum. Oku-
maðurnn, bringubreiður Sjálendngur, eins
rauður í andliti og póstfrakkinn hans'var,
lokaði hurðinni á eftir mér, snýtti sér og
beit sér væna tóbakstölu.
Eg spurði hann, hvað lengi við mundum
verða á leiðinni, — „tvo tíma eða svo?“
Hann flennti munninn upp í hálfhring,
sem næstum því náði eyrnanna í milli, og
gladdi mig með þeirri huggunarríku vit-
neskju, að við mundum varla „skrölta það
á minna en rúmlega fimm tímnm“.
Eg veifaði hendi til hans til merkis um,
að mér félli allur ketill í eld og ætlaði að
bera raunir mínar í einrúmi, og svo Iiallaði
eg mér á eyrað upp í vagnhornið.
„Ja — hér er þá einn í tilbót," sagði liann
hlæjandi og opnaði hurðina aftur.
Og þar brast sú vonin! Gremjan sauð í
•mér, svo að heitt kófið stóð út úr hverri
svitaholu á mínum skrokk; eg ætlaði að
snúa mér undan, en gat þó ekki stillt mig
um að renna augunum fram í dyragættina,
og mér til mikillar undrunar sá eg þar unga
blómarós með sakleysisleg og blíðleg augu
undir dökkum brúnum. Eg kannast hrein-
skilnislega við það, að þegar eg leit stúlk-
una, hægðist mér svo í huga, að eg sætti mig
við hlutskipti mitt. Prúðmennskan náði yf-
irtökum á mér og bauð mér að taka vel á
móti þessari ungu mey; eg greip í skyndi
töskuna mína og sólhlífina og rýmdi hæg-
indið á móti. Um feið birtist við lilið stúlk-
unnar ellilegt og hrukkótt sveitakonuandlit,
sveipað slitnum og upplituðum hatti eða
hettu.
„Amma gamla að fylgja barnabarni sínu
að vagninum,“ hugsaði eg, og mér flugu í
hug fyrstu frumdrættir að hversdagsmynd
úr sveitalífinu, — því að eg fæst ögn við
teikningu. — Þær kveðjast síðustu kveðju,
ökumaðurinn lítur á klukkuna, grípur í
hurðarhandfangið og bendir inn í gættina,
— almáttugur Bensi! — — stígur ekki kerl-
ingarskarnið upp á skörina og veltist inn í
þann urmul böggla og pinikla, sem öku-
maðurinn hafði fleygt inn til mín, en mærin
stendur úti fyrir, kinkar kolli og brosir með
augnatilliti, sem virðist sner-ta okkur bæði
með sömu ástúðinni.
„Veriðþiðsæl! Veriðþiðsæl! Góðaferð!"
Eg breytti ekki um svip, og að örfáum
mínútum liðnum var eg sofnaður.------
Við höfðum ekið svo sem hálfa mílu. ilit-
ann lagði í þurrum, kæfandi gusum inn unt
gluggann, og öðrum hvoru slengdust flug-
urnar framan í mig og ösluðu í svitanum á
nefinu á mér. Ne, ég gat ekki blundað. Eg
ætlaði að snúa höfðinu í aðra stellingu, en
fann þá að hárið lodd fast í vaxdúknum, og
þegar eg gáði betur að, sá eg, að allt hornið
var smurt gljáandi fitulagi. Eg er sannfærð-
ur um, að í heilan m-annsaldur hafa fullir og
feitir landar mínir sveitazt spiki sínu í horni
þessu. Ægilegar hugmyndir um alls konar